Bevestiging

Eén van de moeilijkste dingen, de moeilijkste weg die je maar kan afleggen, is de weg naar binnen. De weg naar je hart, je hart die zo wijzelijk vertelt wat bij jou en jou alleen past. Een ander kan je nooit vertellen wat jouw weg is, dat kan alleen jouw hart. In stilte kan je het horen, kan je de stem van je hart horen spreken. De enige bevestiging die je krijgt is die van je gevoel, dat het klopt wat je doet, dat je kracht geeft. Het is een bron, de bron van blijdschap, want zo vertelt je hart wat je ziel wil doen in dit leven. Dit is wat Hans Stolp erover schrijft:

Bevestiging, waar vind je die?
Bevestiging, de erkenning dat je goed bent zoals je bent,
waar vind je die? Waar vind je de mensen die zullen zeggen
dat je waardevol bent en dat je een uniek mens bent?
Waar vind je de bevestiging die overtuigend genoeg is om
de stemmen van afwijzing tot zwijgen te brengen?

Zoveel mensen geloven niet in zichzelf en wijzen zichzelf af.
Ze zien meer hun negatieve dan hun positieve kanten.
Ze zien wel hun onmacht, maar niet hun kracht kracht.
En daardoor hoeft iemand alleen maar naar hen te wijzen
en zij zien daarin al een gebaar van afwijzing. 

Wie eenmaal zo is geprogrammeerd dat hij alleen het negatieve,
het onvolmaakte en het onvolgroeide ziet, die hoort
en ziet overal afwijzing, ook als dat niet bedoeld is.
Voor zo iemand is het feitelijk nooit genoeg wat hij of zij
aan bevestiging van anderen ontvangt.
Altijd weer zijn de innerlijke veroordelende stemmen sterker
dan de bevestiging die van buiten komt. 

Ze lijken wel een bodemloze put en zijn dat in dit opzicht in zekere zin ook:
hoeveel bevestiging je ook geeft, het is nooit voldoende.
Wij mensen zullen moeten leren de bevestiging in onszelf te zoeken.
Wij zullen eerst zélf ervan overtuigd moeten raken
dat we goed zijn zoals we zijn.
We zullen eerst gehoor moeten leren geven aan die innerlijke stem,
die uit de kracht van de goddelijk geest in ons komt.
Maar zo vaak is de stem van ons ego, ofwel de stem van onze onmacht
en van dat gevoel van afwijzing,
sterker dan de stem van de goddelijke geest in ons.
En dus zullen we met onszelf aan het werk moeten gaan.

Wie lijdt onder dat gevoel van afwijzijng en onder dat tekort aan bevestiging, moet eens ophouden dat bij anderen te zoeken.
Maar op zoek gaan naar die innerlijke stem, die ons meer dan
wie ook kan overtuigen van onze innerlijke schoonheid,
van onze kracht en van onze begaafdheden.
Zoek niet langer bij anderen, wat je in wezen alleen maar in jezelf kunt vinden.
Zoek daarom de stilte, waarin je leert luisteren naar die innerlijke stem
en durf je toe te vertrouwen aan de complimenten die deze stem je geeft.
Hans Stolp
(Uit het boek: "Wat mijn hart je zeggen wil")

Ik was zo'n bodemloze put, probeerde iemand te zijn die voldeed aan de verwachtingen van de ander. Maar hoeveel en hoe vaak ik ook te horen kreeg dat het goed was, nooit was het genoeg om mijn onrust, mijn ongenoegen weg te nemen. Altijd was het een doekje voor het bloeden, maar nooit stelpte de wond. Het was niet de ander die dat kon verhelpen, het was ikzelf, mijn eigen lichaam die het bloeden zou moeten stelpen. Nu ik weet hoe ik dat moet doen, begeef ik mij geregeld op onbekend te terrein. Geen idee of mijn inzet van waarde is voor de ander of zelfs maar waardering oplevert richting mij. Geen idee, en het maakt mij niet uit. Niet in eerste plaats in elk geval, altijd stem ik eerst met mezelf af of het goed voelt om te doen, of het de moeite waard is om zo te handelen. En na te gaan, wat het mij kost als ik er niet naar handelen zal. Vaak is het de optelsom die mij doet besluiten om te handelen naar mijn gevoel. Niet altijd in dank van de ander. Doe ik het niet, raak ik mijzelf kwijt en dat is een prijs die altijd te hoog is, altijd. Het kan ook altijd anders, altijd is er een keuze om het zo te doen, of op een andere manier. De uitkomst kan er door verschillen, maar dat zal een subtiel verschil opleveren, wat van te voren (en ook achteraf) niet in te schatten is. Het enige dat telt is de manier waarop er gehandeld wordt, met welke intentie. Er zijn altijd andere betrokkenen en er zijn altijd verschillende ervaringen over dezelfde gebeurtenis, dat is niet anders. Het gaat altijd om de intentie en ook de intentie bij de gevolgen van die eerste/ eerdere handeling. Excuses mogen worden gegeven, dat doet niets af aan hetgeen er in gang is gezet. Maar stem altijd af met je hart of het klopt. Is er onrust? ga na waar die vandaan komt. Is er vrede? dan heb je hetgeen gedaan dat bij je past.