Er zijn van die momenten in je leven, ze zijn kenmerkend, veranderend en zetten al je emoties op de kop. Het zijn van die momenten dat er een grote ervaring aan ten grondslag ligt. Iets dat niet alledaags is, dat maakt het zo groot.
Het krijgen van een kind, de geboorte, is zo'n moment. Maanden leef je ernaar toe, kijk je uit naar het moment dat je je kindje in je armen houdt. Het is niet het meest romantische moment, wat is er romantisch aan pijn en puffen en alsnog naar het ziekenhuis moeten? Nee, alles behalve rozegeur en manenschijn. Je kindje in je armen maakt veel goed, dat dan weer wel.
Maar zo'n geboorte gaat vaak gepaard met begeleiding van professionals, die opgeleid zijn om te doen wat ze daar doen: kindje ter wereld helpen komen. En dat doen ze goed. Het was voor mij zo'n ervaring dat ik mij heel kwetsbaar voelde, overgeleverd aan de handen van mensen die ik in geen enkele ander manier aan mij en mijn lijf had willen laten zitten. Het is best een intiem moment, waarin je niet je mooiste kanten laat zien, kermend van de pijn en huilend van alle emoties. Wetende dat zij dat vaker zien en mee maken, maakt het enigszins verdraagzaam, haha.
Daar zat ik vandaag eens over na te denken. Eén van de verloskundigen die aanwezig waren bij de bevalling van Mirthe, kwam ik later tegen bij hetzelfde kinderdagverblijf. Ze was in opleiding, dat was mij geheel duidelijk. De senior verloskundige legde haar (en mij) veel uit na en tijdens de bevalling, waar ik ook nog wat van leerde. Het verbaasde mij dat ze ook al een kind had om naar het kinderdagverblijf te brengen, maar tegelijk snapte ik waarom ze zo goed had aangevoeld wat ik op dat moment, vlak na de bevalling, moest horen; je hebt het goed gedaan. Het verbaasde mij dat ze dat zo oprecht kon zeggen. Later bij het kinderdagverblijf snapte ik dus waarom. Gek hoe je kan voelen dat het uit eigen ervaring gedeeld kan worden.
Vandaag bleek dat ze het nog weet. Het was even graven terug in de tijd, 5 jaar verder, opleiding afgerond, veel bevallingen in de tussentijd gedaan en op een heel andere plek elkaar treffen. Onze zoons zitten allebei op judo, nu in dezelfde groep. Mirthe was één van haar eerste bevallingen, waar ze zelf nog niks mocht doen, vooral assisteren en leren.
Natuurlijk is het gek, om dan ook het vervolg te vertellen. Over die andere momenten die minstens zo intiem zijn, omdat je minstens zo kwetsbaar bent, op het moment dat je dochter uit haar cocon kruipt en een vlinder is geworden. Weer zijn daar de professionals bij, weer voel je je kwetsbaar. Alleen nu zijn de armen leeg en is er niet het roze wolkje dat de fysieke pijn verzacht van de naweëen. Weer wordt je begeleid door mensen die geleerd hebben voor hetgeen ze daar doen, van palliatieve zorg tot de uitvaartverzorging. Maar het went nooit, die schok bij de ander te zien. Hoe kan dat ook? zoiets verwacht je toch niet. 5 jaar later, ze had er gewoon nog moeten zijn, want zo lang geleden is 5 jaar niet, al lijkt 10 juni 2010 een eeuwigheid geleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten