De eerste beursgang is morgen een feit. De uitvaart is niet zo maar een tak van ondernemen waar ik lichtzinnig over denk of voel. Ik weet hoe het is om iemand te missen, ik weet hoe mooi het is om iemand te betrekken bij het leven, ook al is ze er niet meer. Ik weet het. De behoefte is er elk moment van de dag. De behoefte die voort komt uit het gemis, uit de liefde die oneindig is.
Tijd speelt hierbij geen rol. Het gemis blijft, wordt misschien verweven met het leven. Maar 1 ding staat vast, wanneer er een mate van regie is over het afscheid, over de herinneringen aan het afscheid, draagt dat enorm bij aan het verweven van het gemis met het leven.
Want wat je overkomt, wat er onder je neus gebeurt en waar je geen zeggenschap over hebt gehad of kunnen hebben, dat is waar de pijn zit. Regie kan heel ver voeren, maar niet of de dood komt of op zich laat wachten. Dat is zeker: hij komt. Of we het plannen, wensen of niet, altijd op zijn eigen tijd en zelden zonder verdriet, gemis of spijt.
Er is weinig waar ik spijt van heb met betrekking tot Mirthe. Daarom kan ik doen wat ik doe. Elke keuze die er was, is weloverwogen gemaakt, hoe snel die soms ook gemaakt moest worden, wel overwogen met oog op kwaliteit van leven. Zolang wij liefde konden geven, was die kwaliteit gegarandeerd, tot voorbij de dood... ja, want voorbij de dood, leeft ze verder.
Ze leeft veel verder dan ik me had kunnen bedenken en schijnbaar ook zonder zeggenschap. Wanneer ik in korte tijd al een paar keer mee maak dat de Lichtpuntjes in de krant staan en ik er niks van weet. Het leeft, de Lichtpuntjes, dat is mooi, dat is prachtig. Morgen gaan we weer stralen! Met al het roze zal het niet moeilijk zijn om ons te vinden, denk ik zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten