Haren

Vanaf het moment dat Mirthe kaal werd, door de chemo, snapte ik hoe ingrijpend dit is. Mirthe kon niet aangeven of ze het erg vond, ze kon toen immers niet praten. Het gebeurde haar gewoon en 'that's it'. We hadden het er niet over, wel knipte ik haar haartjes eraf toen de plukken er in bossen uitvielen en het haar overal ging zitten waar het niet hoorde, met name in haar gezicht. Ze lag toen voornamelijk op bed en kon haar handen niet bewegen, net als het praten was dit sinds de operatie uitgevallen. Hoe vervelend is het dan om elke keer haren overal te hebben zitten? Dus ik pakte de schaar en knipte haar haartjes kort. Het stond haar nog stoer ook!
Niet heel lang daarna, was ze werkelijk kaal, op wat donshaar na. Kaal. Ze was nog nooit kaal geweest. Als baby geboren met een bos donker haar en nooit is het 'nesthaar' uitgevallen. Zoals dat wel bij haar broer gebeurde toen hij baby was. Mirthe zat voor haar eerste verjaardag in de kapperstoel, zo lang als het was. En leuk vond ze het niet! Later volgde er nog een tweede keer, ook toen was het niet leuk. En de derde keer was ik het die dus alles kort knipte. Helaas was het daarna niet meer nodig. Het haar groeide wel weer, ondanks dat de tweede behandeling ook chemo bevatte, de haren bleven zitten en groeiden! Wat vond ik dat mooi, hoewel het nog bij lange na niet lang genoeg was om de kale plekken op haar achterhoofd te bedekken. Plekken die anders altijd kaal zou zijn gebleven. Een staartje zou niet mooi zijn geweest.
Het gebeurt bij veel kindjes die bestraald zijn op het hoofd, dat ze kale plekken houden. Dan is een haarstuk wel wenselijk, zeker als ze op de leeftijd komen dat uiterlijk belangrijk is. Ook kinderen die ouder zijn en behandeld worden en dus kaal zijn, kunnen een haarstuk prettig vinden, omdat ze er dan niet zo 'ziek' uitzien. Dan is het meestal tijdelijk, maar wel prettig als je een jaar of 2 kaal door het leven gaat, toch? Soms wil je die ziekte vergeten, geloof me, met een kaal hoofd wordt je die kans niet gegeven.
Stichting Haarwensen biedt de gelegenheid om deze kinderen, maar ook kinderen die door een andere ziekte altijd kaal blijven, een haarstuk aan. Zij hebben daarvoor wel haar nodig. Onbehandeld haar, dus niet geverfd, zonder permanent of ander soortige behandeling. Ook geen grijze haren!
Al vlak na de start van de behandeling had ik voorgenomen om mijn haar te doneren. Of ik dan zelf kaal door het leven zou gaan, maakte mij toen niet uit. Een afspraak was al gemaakt, alleen gooide een spoedopname van Mirthe roet in het eten, daarna kwam het er niet meer van. Toen Mirthe klaar was met de behandeling, kon ik mij er niet toe zetten om daadwerkelijk te doneren. Ik zat wel in de kapperstoel, weer een stuk eraf. Maar het idee liet mij niet los. Ik wilde het toch graag doen. Sinds die ene keer vorig jaar, heb ik de kapperstoel gemeden, om lengte te sparen én na het knippen een leuke coupe over te houden.
Vandaag was het dan zo ver, de vlecht ging eraf! En terwijl ik dat heb laten doen, realiseer ik mij, dat Mirthe die haren heeft vast gehouden, daar gingen haar handjes nog doorheen. Liggend op bed, terwijl we nog even een keer konden knuffelen, aaide ze mijn haren. Die haren zijn nu voor een kindje die daar hopelijk heel blij van wordt en er prachtig zal uit zien.