Zondagochtend

Zondagochtend, de zon schijnt, ik hang de was op. Uitgeslapen, de koffie pruttelt, de kaarsrestanten staan te smelten, de kerkklokken luiden, half 10.
De mailbox laat een nieuw bericht zien. De app ook.
Moe maar voldaan na een intense dag gister, het symposium 'blijvend verbonden' heeft op mij ook een blijvende indruk gemaakt. Het hoofd is er vol van, het lijf ook. Zo fijn om weinig uit te hoeven leggen, maar te kunnen spreken met de Lichtpuntjes, met een blik, met het gevoel 'blijvend verbonden' te zijn. Wederom stralende gezichten gezien, bij de aanblik van de Lichtpuntjes, wat een groot cadeau, dat is ontbetaalbaar.
Na genietend van de nieuwe verbondenheid, nieuwe contacten of van digitale contacten, nu 'live' contacten te hebben maken. Installeer ik me achter de pc, lees het mail bericht, beantwoord de app, gooi ondertussen wat nieuwe kaarsresten in de blikken om te smelten, schenk de volgende laag in de mallen en schrijf verder aan het mail bericht, aan een lotgenoot, die ook deze zondagochtend gebruikt om te zorgen dat Samen voor Beter, de slogan van de VOKK gestalte krijgt, binnen het Prinses maxima Centrum. Want ja, zo gaat dat, de kanker in het lijf van je kind, gaat nooit meer uit je leven. Nooit meer, ook al heeft het leven het lijf van je kind verlaten. Ook op deze zonnige zondagochtend, houdt mij dat bezig.
Misschien moet ik dat los laten, zul je zeggen. Misschien wel ja. Maar misschien is er iemand in de toekomst wel heel blij met de inzet die ik en vele lotgenoten tonen met de VOKK als platform. Misschien ben jij of je kind diegene die daar profijt van zal hebben, zoals ik dat heb en mag ervaren op een dag als gister, door al die lotgenoten die dit pad al langer bewandelen dan ik. Ik ben hen heel erg dankbaar voor hun inzet en ik hoop dat jij dat nooit, nooit, nooit zal weten te waarderen. Als je begrijpt wat ik bedoel! Ik hoop jou nooit als lotgenoot aan te merken, maar weet dat er altijd iemand is, die ergens weet wat jij door maakt, in welke situatie je ook zit. Want alle lotgenoten gister, hebben een eigen uniek verhaal en een gemene deler: het verlies van een kind aan kanker, maar het pad dat ieder van ons bewandeld is uniek, is kenmerkend voor ons zelf.