Missen wat je nooit hebt gehad. Verdriet om wat niet komen zal. Huilen om iets wat er niet is geweest. Het kan. Dat begrijp ik pas sinds kort. Ik dacht namelijk altijd dat je niet kan huilen om iets wat je niet hebt gehad. Daarom vond ik het stom van mezelf dat ik destijds huilde om de vader die overleed. Hij was niet de vader die ik me had gewenst en toch rouwde ik om hem. Een tijd lang dacht ik dat het was omdat hij nu nooit meer de vader zou kunnen worden die ik wenste. Maar eigenlijk was het rouwen om de vader die ik nooit heb gehad.
Jezelf toestaan om verdriet te hebben over iets wat je niet hebt gehad, is best moeilijk. Er wordt vaak gedacht dat je niet beter weet, dus waar heb je het over? Zo simpel is het niet. Het is wel de reden dat ik vaak dacht dat mijn verdriet niet zo erg was als van de vriendin die haar vader verloor aan longkanker. Zij zou hem missen in het dagelijks leven. Dat had ik nooit gehad, dus was haar verlies erger en stond ik voor haar klaar. Of de vriendin die haar moeder verloor aan de drank, keer op keer hoorde ik haar verhaal aan, zonder ooit over het gemis van mijnvader te hebben. Dat was nog voor zijn dood. En ik dacht zelf dat ik niet betr wist, dus waarom zou ik het erover hebben?
Zelfs bij Mirthe heb ik gedacht, dat ik haar toch zelf heb laten weten dat ze mocht gaan. Dat ze met het leven dat haar te wachten stond niet akkoord hoefde te gaan. Dat ze beter af was, als genezing niet mogelijk was. Maar loslaten, is iets anders dan het door leven van verdriet. Hoe de 1 zich tot de ander verhoud weet ik niet, ze hebben hoe dan ook met elkaar te maken. En het is goed te weten dat verdriet er mag zijn, ook al is jezelf een andere mening toe bedeeld. Dat klinkt niet logisch, maar is zeker wel waar.
Nu in deze periode waarin het vaarwater rustiger is wat activiteiten betreft, merk ik weer dat ik nog niet ben waar ik wel wil zijn. Merk ik weer hoe diep de geulen zijn gesleten waar het verdriet zich doorheen sleurt. Met volle kracht, hoewel minder overweldigend, toch volop aan het stromen dat verdriet. Samen gesmolten met de eerdere ervaringen van verdriet, verlies en rouw, slijpt het de groeven dieper. Laat het sporen achter op mijn ziel, die mij vormen naar de vrouw die ik nu aan het worden ben. Hoe ze eruit zal zien, weet ik niet, maar vast en zeker meer doorleefd en meer zichtbaar dan voorheen. Een uniek exemplaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten