Als kind voelde ik me niet helemaal thuis in deze vreemde wereld. Het leek alsof iedereen wist wat er van hem of haar gevraagd was en dat ik ergens de informatie niet had opgepikt, niet had gekregen of de ongeschreven regels niet begrepen had. Ik zocht mijn richting en dacht die bij anderen te vinden.
Hetzelfde gevoel kreeg ik elke keer weer, bij elke nieuwe levensfase. Net als ik dacht er iets van te begrijpen en op dat inzicht verder te borduren, ging het weer mis en had ik weer het gevoel er niets van te begrijpen. Die vreemde wereld, die voelde vaak genoeg onvriendelijk en te hard voor mij.
Zelfs het mooiste wat mij gebeurde: nmoeder worden, vond ik niet zo simpel. Weer leken er allerlei vreemde regels, die ik niet begreep. Ik voelde me zelf weer dat kind, dat zich niet thuis voelde. Maar dat kon niet, ik had nu een kind, dan kon ik me niet veroorloven weer dat kind te zijn, dat ik was geweest. Ik leerde er mee om gaan, leerde net als elke fase of rol die ik eerder had verworden, om te toveren tot een volwassen rol. Met veel zwoegen, hard werken, therapie, zelf reflectie en vooral zoeken naar wie ik zelf was. Ik had al zo'n lange weg afgelegd, dat ik dacht de eindstreep wel te zien.
Toen Mirthe ziek werd, voelde ik me weer dat kleine kind in dat grote ziekenhuis, met de vele nieuwe taken die op mijn schouders rustten. Ik wilde dat niet, kon dat niet en had er niet zo veel zin in, eigenlijk. Maar ja, wie wel? Voor Mirthe zette ik dat allemaal aan de kant en zette de schouders eronder. In no time leerde ik ook deze rol, het moederschap XXXXXXL, als een volwassene te dragen. Stapje voor stapje leerde ik dat ik de wereld van mij kan maken. Niet door af te wachten, niet door met de armen over elkaar te sippen dat ik dit niet wil, maar door te doen wat alleen op dat moment gedaan kon worden: zorgen voor een omgeving waarin genezing op alle vlakken in het werk werd gesteld. De domper dat het niet zo werkte, dat genezing geen optie was, en dat er weer nieuwe taken te wachten lagen, gaven me een moment het gevoel weer dat kind te zijn. Niet wetend wat te doen. Inmiddels wel gewend aan dat gevoel en inmiddels wel gewend het niet meer bij anderen te zoeken, maar de eigen navigatie te gebruiken om de koers uit te zetten, werd deze laatste fase van Mirthe's leven door een volwassen moeder gedragen.
Mirthe's dood gaven me weer het gevoel niet te weten wat te doen, hoe me te voelen en gaven me weer het gevoel mij in een vreemde wereld te begeven. Een wereld die ik al wel kende, het is de wereld van de rouwenden. Het is inmiddels bijna 16 maanden geleden dat ik deze wereld weer betrad. Het vreemde is er vanaf, het vertrouwde komt steeds meer en steeds vaker. Ook in deze wereld word ik meer en meer volwassen.
Daardoor weet ik hoe ik hiermee om kan gaan. Ik weet dat ik nog vaak het gemis zal voelen en de tranen zal voelen stromen. Ik weet dat ik over het gemis en over de streken van Mirthe zal blijven praten.
Volwassen worden is niets meer of minder dan weten wat je aan je zelf hebt. Zorg dragen voor je zelf en er naar handelen en verantwoordelijkheid nemen voor de gevolgen. Volwassen zijn is niet stoer doen en doorbijten, waardoor anderen denken dat je het wel redt. Nee, als volwassene mag je nog steeds huilen, tikkertje spelen en lachen om de ander die een misstap maakt op de ladder. Volwassen zijn is de wereld betreden en er onderdeel van uitmaken. Volwassen zijn is nog steeds kind kunnen zijn met de vaardigheden die het leven je heeft gegeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten