Het gevoel bekruipt mij. Dat gevoel dat zegt, dat het nu allemaal anders is, terwijl dat helemaal niet zo is. Het is alleen maar de tijd, de kalender die zegt dat er nu één jaar voorbij is. Het gevoel is niet ineens anders. Hooguit roept het gevoel dat een jaar al heel veel dagen zonder zijn. Hooguit zegt het iets over wat we elke dag opnieuw al een jaar lang door leven. Dat we heel hard en heel veel werk hebben verzet om de emoties te leren begrijpen, die deze achtbaan met zich mee brengt.
Geen enkele emotie is éénduidig uit te leggen. Wanneer ik zeg dat ik blij ben dat Mirthe niet meer te lijden heeft, wil dat nog niet zeggen dat ik haar niet mis. En wanneer ik zeg dat ik haar mis, wil dat nog niet zeggen dat ik haar de vrijheid niet gun. Er is geen kort door de bocht route te vinden in dit Land van Rouw. Er niet iets dat het andere weer uit sluit. Emoties zijn complex en ingewikkeld, niet gek dat mensen in de knoei komen wanneer ze in onze samenleving rouwen. Onze samenleving die graag alles kort door de bocht wil beredeneren.
Dat ik huil, wil nog niet zeggen dat ik depressief ben of dat ik de moed op geef (hoewel ik dat vandaag wel even zo voelde, ik was het zat!, totdat ik weer een mooi bericht krijg over een nieuwe plek waar de Lichtpuntjes mogen worden verkocht!). Ik geef zelden de moed op, ik ben nou eenmaal een doorzetter en dat is misschien wel de reden dat het mij lukt elke dag mijn bed uit te komen. Huilen is geen zwakte. Huilen is schoon spoelen van de ziel. En ja, soms ben ik dat ook wel even zat, lijkt het alsof de tranen nooit op houden, zo vies zal mijn ziel toch niet meer zijn?
Het gaat allemaal weer over, het gaat allemaal met stapjes en met golven. Zo zwaar als het ene moment voelt, zo licht kan het het volgende ineens zijn. Dat was mijn ervaring vandaag weer. Er schijnen altijd Lichtpuntjes, ergens, soms in het donker, soms achter de wolken, maar als je niet kijkt, zal je ze niet vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten