De dood is mij niet vreemd. Dat weten de kinderen schijnbaar ook. Vandaag stond er weer een museumbezoek op het programma voor de klas van Lars. Leuk, leuk. Net als de vorige keer, een leuke onderneming: expositie van de Glasgow Boys. De moeite waard, prachtige schilderijen gemaakt van 1880-1900, door een club jonge mannen die elkaar inspireerden. Iets dat nu niet meer schijnt te mogen i.v.m. copyrights...
Hoe dan ook. We staan voor het museum te wachten en nog even te wachten. Het maakt niet uit, het is prachtig mooi weer en we hebben de tijd (hoewel...ik heb nog wel een afspraak, maar goed...). We wachten en er wordt me verteld van een jongen die in de buurt van de vertelster woont. Hij had geprobeerd zelfmoord te plegen, sprong voor de trein en sprong er weer voor weg toen de trein dichtbij kwam. Helemaal ontkomen kon hij niet, dus nu ligt hij in het ziekenhuis. Hij had niet zo heel leuk leven, wist deze dame te vertellen.
Een andere dame die dit hoort, vertelt aanvullend dat de moeder van een klasgenoot van haar broer is overleden. Bijna de hele klas is naar de begrafenis gegaan.
De juf kijkt mij aan, je maakt iets los...Hmm, ja, ik vind het niet erg, hoor. De dood hoort immers bij het leven, ik moet er alleen aan wennen dat dit uit het niets met mij gedeeld wordt.
Grappig genoeg sta ik later op de dag, te wachten op Lars. Twee van zijn klasgenootjes komen bij mij staan. De 1 wil graag spelen met Lars en wacht samen met mij op hem. De andere vraagt van wie ik ook al weer de moeder ben. Ik lach, dat weet je toch wel, van Lars. Nee, ze was het echt vergeten. Dat vind ik grappig, omdat de meesten het donders goed weten. Vervolgens vraagt ze of het leuk was op Schiermonnikoog, haha. Ook daar moet ik aan wennen, dat de kinderen zo groot worden, dat ze een gesprek met je beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten