toekomst

En weer ligt er een onmetelijke grootheid op de loer. Een onoverbrugbare grootheid. Het heeft alles met die tijd te maken, de tijd die op de kalender zegt dat september voorbij is, dat het eerste jaar voorbij is. Want weet je? Hoewel de tijd niets zegt over de emotie en de beleving van het verdriet door de rouwende, tijd is wel onderdeel van mijn overlevingstrategie. Een strategie waar ik mij overigens niet heel bewust van was.
Een jaar geleden begon het gewone leven weer. Lars ging weer naar school, dus dat was gewoon. Om te kunnen op staan en te kunnen functioneren in die grootheid van de omvangrijke leegte, knipte ik de tijd in kleine stukken. Soms had ik genoeg aan een uur, soms kon ik een dag overzien. Hetzelfde deed ik op de momenten dat het spannend was tijdens de behandeling. Dan kon er zoveel zo snel veranderen, dat het moment zelf omvangrijk genoeg is.
Zo ook in oktober vorig jaar. We zochten een nieuw ritme, wat begon met opstaan, Lars naar school en door naar Mirthe. Om vervolgens uitgeput op de bank een bakje koffie te drinken. Toen was de dag heel lang, ondoorkoombaar. Kleine doelen, waren haalbaar, kleine stapjes en verrassend genoeg gingen die dagen voorbij. Die eerste week ging voorbij en de herfstvakantie brak aan. Weg ritme, help.
Zo langzamerhand kwamen er wel afspraken in de agenda. Ik leefde van afspraak naar afspraak. Het gaf een beetje perspectief. Ergens gaandeweg heb ik besloten dat ishet eerste jaar zou gebruiken om de pijn te volgen, door het verdriet heen te gaan. Niemand verwachtte nog iets van mij en iedereen zou begrip tonen als ik nu even niet zou functioneren. Solliciteren op eigen initiatief, leverde bij voorraad al stress op. Dus ruimte voor andere initiatieven, stil zitten kan ik nou eenmaal slecht. Voorwaarde was wel dat het passend bij mij zou zijn en op mijn ritme, mijn emotionele gemoedstoestand zou passen. En voor ik het wist kon ik mij weer eigenaar noemen van een bedrijf. Een bedrijf dat mijn toekomst invulling geeft en wat mij controle geeft over mijn tijd, mijn energie en mijn ruimte.
Dat dit allemaal gebeurde in het eerste jaar... Dat jaar dat voorspelt werd het zwaarste te zijn en net zo snel dé voorspelling oplevert dat de jaren erna nog zwaarder zijn. De laatste zijn gedaan door ervaringsdeskundigen, wat niet echt hoopvol stemt. Ik zal het eigen bedrijf hard nodig hebben om op de been te blijven. Het is mijn reddingsboei.
Nu voel ik wederom die grote omvangrijke grootheid. Het eerste jaar is voorbij en nog vele voor de boeg. Het verdriet is niet ineens verdampt en de toekomst lacht me niet ineens tegemoet. Al laat ik me niet zo maar het veld uit slaan. Nee, ik heb wel andere plannen. Ik ben maker van mijn eigen geluk, dat bepaalt mijn toekomst. Nu eerst Lars naar school brengen en afspraken plannen met de boekhouder en de ondernemerscoach, hallo toekomst.