Verdriet

Als er iets is dat dynamisch is, zijn het wel emoties. Met name de emoties die we doorgaans als negatief bestempelen, zoals boosheid, angst en verdriet. Voor de emoties die we doorgaans als positief bestempelen durf ik niet te zeggen of die wel net zo dynamisch zijn. Mijn ervaring is wel dat de vrolijke, lichte emoties snel kunnen om slaan naar de zwaardere emoties.
Maar het is niet zo dat de emoties die als negatief te boek staan, niet welkom zijn. Het zijn voor mij juist deze emoties die me de kracht geven om het beste ervan te maken. Sommige dagen lukt dat beter dan op andere dagen. Sommige momenten is het  te overweldigend. Het is zelden dat de emoties me lam leggen, tenzij er uitputting op de loer ligt. Dan ben ik mijn grenzen vergeten in acht te nemen.
Er zijn ook maar weinig momenten dat het verdriet hetzelfde is. Om te kunnen omgaan met verdriet, is het fijn om te begrijpen hoe verdriet werkt. Ik kan geen leven voorstellen zonder verdriet, ik heb het altijd gehad om de één of andere reden. Ik heb het niet altijd verwelkomt en lang als ballast mee gezeuld. Ik heb lang gedacht dat als ik geen verwachtingen heb, ik geen verdriet zou krijgen te verteren. Ontkenning was een goede strategie, voor een x aantal jaren.
Inmiddels heeft dat oude idee afgedaan. Ik kan immers houden van, dus heb ik verdriet wanneer dat houden van, een andere vorm aan moet nemen. Of ik dat nu wil of niet, het heb zien aan komen of niet of niet heb kunnen voorkomen. Het is me niet in die zin gegeven om te kiezen. Maar kiezen voor 'houden van' is ook kiezen voor verdriet, het komt ooit, als het er niet al is.
Verdriet is dat antwoord op liefde. En zoals liefde groeit en verandert, verandert ook verdriet door de tijd heen. De tijd verstrijkt en zal andere kleuren geven aan mijn verdriet. Ik draag het met mij mee, het is onderdeel van mijn identiteit.
Ik zie vriendjes en vriendinnetjes groter worden, van Mirthe. Ik zie ze groeien, ik zie ze wijzer worden. Dat raakt mijn verdriet, dat is nou eenmaal zo. Ik ga het niet uit de weg, ik kan zelfs blij zijn om de woorden die ze met mij delen. Over dromen die ze hebben met Mirthe, over spelletjes die ze spelen met Mirthe, over verhalen die ze vertellen door Mirthe. Zij worden groter, gaan naar een nieuwe klas, nieuwe juf, nieuwe groep, nieuwe ervaringen, nieuwe vriendjes, nieuwe kansen, nieuwe... vul maar in.
Ik zal er verdriet om hebben dat Mirthe dat niet heeft, dat ik dat niet heb met Mirthe. Dat ik niet de ervaring heb van 2 kinderen naar school brengen en 2 kinderen tegelijk van school halen. Dat laatste heb ik nooit gehad. Dat eerste wel 2x. Die 2x dat Mirthe naar school is geweest, tegelijk met Lars gebracht, maar beide keren na een uurtje weer opgehaald. Niet naar 2 ouderavonden gaan, voor elk kind 1.
En verdriet omdat ik wel de telefoon op neem. Iemand aan de telefoon tref die vraagt of ik de moeder van Mirthe ben. Jazeker (de enige echte!). Inmiddels begint deze dame uit te leggen waarom ze belt. Intussen heb ik snel de link gelegd tussen de instantie en Mirthe en weet dat dit geen zin heeft. Ik vraag of ik even mag onderbreken. Uiteraard. Ik vertel haar dat Mirthe een jaar geleden is overleden... Het spijt me, ik wist dat niet. Dat lijkt mij overduidelijk, dan was betreffend telefoontje niet gemaakt. Ik vind het heel vervelend, zegt ze, ik kreeg melding dat de controle 1,5 jaar geleden was en dat het tijd was voor een nieuwe. Ik snap het, ergens is iets mis gegaan, voor ons allebei een vervelende situatie, zeg ik. Maar voor mij nog het meest, denk ik. Hoewel haar dit telefoontje nog lang zal heugen en nog lang vreest dat ze bij elk telefoontje weer zo'n bericht zal krijgen. Een manier waarop ik niet wil dat mijn verdriet wordt aan geraakt. Ook daar is niet altijd de keuze aan mij, hoe verdriet wordt geraakt.