Eerste indruk

Iedereen is het er wel over eens. Je jeugd is bepalend voor wie je bent en hoe je in het leven staat. Gek eigenlijk. Ergens heb ik lang de gedachte gehad, dat als je iets niet leert in je jeugd je het later ook niet meer leren kan. Waar ik dat idee vandaan heb, weet ik niet. Het is onzin natuurlijk. We krijgen een leven lang de gelegenheid om te leren, om te oefenen en uit te proberen. Op onze bek te gaan en weer op te krabbelen, om sorry te zeggen voor de fouten die we ten koste van anderen hebben gemaakt en om het weer goed te maken als dat mogelijk is. Soms is het een andere houding die al genoeg is, soms moet er meer gecompenseerd worden.
Je jeugd is bepalend, maar niet alleszeggend. Je hebt ook nog je karakter, je persoonlijkheid, je keuzes die beinvloeden hoe je leven verloopt en vooral hoe je je eigen leven ervaart. Daar gaat het natuurlijk om, je eigen beleving. Een ander kan vinden dat je het zwaar hebt, dat je een rot leven hebt gehad of dat het wel allemaal mee valt, zo van de buitenkant bekeken. Maar als jij weet wat voor werk je hebt verzet om te komen tot wie je vandaag de dag bent, dan is dat toch voldoende?
Je jeugd is bepalend, omdat je dan de ene na de andere 'eerste indruk' maakt en krijgt. Ben je bij een vriendje voor het eerst te spelen en er gebeurt iets dat je niet kent, dan denk je al gauw dat dat daar normaal is. De volgende keer verwacht je dat het weer zo of vergelijkbaar zal zijn.
Zo had ik een paar vriendjes in de straat die een vader met baard hadden. Ik dacht dat alle vaders baarden hadden. Tot de mijne thuis kwam van zijn werk (zeeman, 4 maand op zee en 2 maanden aan wal). Ik was 2 en dat is de eerste keer dat ik mij kan herinneren dat hij thuis kwam. Ik had niet kunnen bedenken dat hij er zo uit zag: zonder baard.
Zo zijn er talloze eerste indrukken, die we mee nemen in de rest van ons leven. De rest van ons leven zijn we bezig om te ontwarren wat er in onze jeugd klem is komen te zitten, door die eerste indruk. Als ik zo kijk naar het leven, dan is de uitdaging dit maal, als moeder, om de eerste indrukken van Lars in goede banen te leiden. Dat voelt soms als onbegonnen werk. Hij maakt zoveel mee, zoveel waar ik geen kaas van heb gegeten en deels ook wel... Ik weet hoe het is om een zusje te zijn van ernstig zieke broer, hoe het is om een moeder te hebben die zich daar zorgen om maakt, hoe het is om ouders te hebben die beter uit elkaar kunnen gaan (al dan niet tijdelijk). Dat zijn wel raakvlakken tussen hem en mij. Ik weet alleen niet hoe het is om een zusje te verliezen en als enig kind over te blijven. Ik weet dat dit eerste indrukken zijn van een leven dat zich naar alle richtingen kan gaan vormen. Ik sta klaar om het vangnet te zijn, dat hem vangen zal als dat nodig is. Ik sta klaar om de richting te wijzen als hij de weg kwijt is. Maar boven alles zal ik altijd zijn hand vast houden en zal altijd zijn zusje naast hem staan.