Tijd

Wanneer het leven geleefd wordt als een vanzelfsprekend gegeven. Dan is de tijd vanzelfsprekend handig voor afspraken, voor synchroon maken wat noodzakelijk is om tot ontmoetingen te komen. De tijd, handig vorm gegeven in data, tijdstippen, eeuwen, tijdperken, alles om het begrip te duiden en te kunnen begrijpen hoe de tijd de wereld heeft doen ontwikkelen en veranderen. Maar hoe belangrijk is de tijd nu werkelijk? wanneer die niet wordt benut als een gouden en kostbaar geschenk? De tijd hier op aarde is niet het kenmerk van een rijk en waardevol leven, het is wat we doen met de tijd dat het waardevol maakt. Want die tijd kan zo maar op zijn en op Zijn tijd komt de Dood om onze geliefden mee te nemen. Ineens beseffen we ons hoe kostbaar de tijd is, die eens zo vanzelfsprekend leek te zijn.

Tijd

Tijd kun je vragen, soms nemen misschien

Wie telt er dagen of maanden nadien

Tijd kun je krijgen, soms hebben misschien

De jaren die stijgen, of tijd niet gezien?

Zo kort de tijd slechts

een grens tussen

't was en 't is

Zo kort de tijd echt

een wens tussen

't is en 't wordt.

Zo kort.

Tijd is gericht op één en al Tijd

Tijd is gedicht voor eens en al Tijd.

De tijd stopt, de tijd is van geen belang, wanneer onze geliefde reisgenoten, uit het leven worden gehaald door de dood. Wanneer we door welke reden dan ook ineens in het duister tuimelen, niet wetend wat onder of boven nog is, niet weten hoe lang dit al duurt of nog duren zal, al omvattend duister. Geen zicht op tijd. Niet meer terug kunnen kijken, want dat lijkt een ander leven te zijn. Niet meer vooruit kunnen kijken, want hoe ziet dat er nu uit. Geen tijd van dan, alleen Nu. 

Weten dat de tijd zonder onze geliefde zal aanbreken of totaal onaangekondigd aangebroken is, de tijd is weggegleden in een tijd die niet meer is.
Bovenstaand gedicht staat in het familiebericht van een vrouw die ik niet ken. Wel heb ik haar man leren kennen, beter leren kennen door de Vlinderdienst van Mirthe. Hij schreef een prachtige brief aan onze Mirthe, waardoor mijn perspectief veranderde. Het is niet alleen mijn verlies, het is het verlies dat door velen wordt gevoeld. Al ben ik dan de enige die haar gedragen heeft, Mirthe wordt door velen een warm hart toe gedragen. Graag doe ik dat op deze manier ook naar Chris toe, de schrijver van de brief. Het spijt mij Chris, dat de rouw waar wij het over hadden, zo'n andere plotselinge wending heeft genomen in jouw leven. Verder strekkend dan een nieuwe zelfverkozen weg in te slaan, in een nieuwe omgeving. We denken aan jou en je familie en branden een Lichtje.

Onderstaand de brief aan Mirthe, inclusief adres, mocht je die zoeken.

Aan Mirthe – Heldere Ster 1 – Sterrenhemel
Weet je lieve Mirthe, we waren er helemaal klaar voor. Je zou bij ons op school komen. Erg ziek, maar je zou gewoon beter worden. Natuurlijk wilde ook jij graag naar de echte school, net als alle kinderen die vier jaar worden. Twee keer ben je een uurtje bij ons geweest. En Mirthe, we wisten het allemaal zeker, je zou nog veel vaker komen. Juf Naomi had alles samen met je ouders geregeld, juf Dewie keek al regelmatig door het raam naar buiten of je al kon komen. De laatste tijd werden de berichten veel en veel slechter. We lazen op school alle verhalen die je ouders op ongelooflijk indrukwekkende wijze schreven op jouw blog. We konden ons in de laatste weken geen moment meer losmaken van jou. Dat wat niet mocht gebeuren, bleek helaas toch onvermijdelijk.
Deze week keek ik naar een rouwkaart met daarop een ladder en de hoogste trede van de ladder was leeg. Mirthe, je bent nu nog hoger geklommen dan die ladder, zo hoog dat je nu tussen de sterren bent aangekomen. Elke nacht kunnen we je zien. Is het een probleem dat er honderd miljard sterren aan onze hemel staan? Zeker niet, als we naar boven kijken zien we je zo, jij bent die ene ster, sprankelend en stralend! Ik werk ondertussen al een poosje in het onderwijs. Ik weet één ding steeds zekerder, kinderen kunnen meer dan volwassenen denken. We kunnen dus veel van kinderen leren. Mirthe ik heb dat in de verhalen van je ouders ook steeds teruggelezen. De verbazing, de verwondering, de diepe bewondering voor hoe jij de laatste weken streed en je ook nog openstelde voor de mensen die je moest achterlaten. Een kanjervlinder was je! Je ouders hebben er zo over kunnen schrijven omdat jij onvoorstelbaar strijdbaar was en zo veel zorg had voor hen die je moest verlaten. Mirthe, je bent veel te jong van ons weggegaan. Wij begrijpen daar helemaal niets van, het voelt als een diep onrecht. We moeten ons blijkbaar neerleggen bij onze totale onmacht en dat is veel te moeilijk. Wel weten we allemaal zeker dat we net als jij ooit zullen vertrekken. We kunnen alleen maar hopen dat we dan ook net zo dapper zullen zijn. Zoals ik zei Mirthe, we kunnen veel van kinderen leren.
Deze week hebben kinderen, ouders, juffen en meesters met je meegeleefd Mirthe. Heel intens. Er was een tafel in school waar iedereen iets voor je kon schrijven. Daar is elke dag gebruik van gemaakt. Dat boek gaat nu naar je ouders en natuurlijk ook naar Lars. Juf Naomi zal het zo aan ze geven. Volgende week ligt er een ander boek voor als andere kinderen, pappa’s of mamma’s nog meer willen opschrijven.
En hoe nu verder Mirthe? Je bent als een roze kanjervlinder al weer weggevlogen voor je echt bij ons was. Maar, weet je Mirthe, zo gaan we echt niet uit elkaar. Hoe kort je ook nog maar bij ons was, je hoort gewoon bij onze school en wat ons betreft blijft dat ook zo. Als je ouders het goed vinden, gaan we daar voor zorgen. Al jouw juffen en meesters hebben bedacht dat we samen met alle kinderen op woensdag 10 juni 2015 jouw boom gaan planten op of vlakbij het plein. We hopen dat je ouders en Lars ons daarbij helpen op die dag. Het is duidelijk dat je daardoor toch elke dag een beetje bij ons blijft. Zeker de acht jaren die je bij ons zou zijn geweest, maar waarschijnlijk nog veel langer. Weet je Mirthe, de school is over iets meer dan 25 jaar al weer 150 jaar oud. De kinderen die nu op school zitten zijn dan grote mensen geworden. Als die dan samen nog eens op school komen, dan zeggen ze tegen elkaar: “Kijk, Mirthes boom! Wat ziet die er nog prachtig uit!”
De takken van jouw boom reiken elke nacht net als jouw ladder hoog in de richting van jouw unieke stralende ster Mirthe. En overdag dansen de takken van jouw boom boven de hoofden van de spelende kinderen en zullen we opletten of er misschien een vlinder langs fladdert, misschien zelfs wel een roze kanjervlinder. Wij hier weten dan precies hoe die vlinder heet. Rust zacht lieve Mirthe!