Het is mooi weer vandaag, deze zondag middag. Mooie gelegenheid om de nodige zonuurtjes te pakken. We pakken de auto en rijden naar het bos. Dat ene bos waar we sinds Mirthe een baby was, geregeld komen. Ook toen ze ziek was, zijn we er geweest, maar dan op de bredere paden. Nu konden we weer die andere paden nemen, die ze mee liep of mee ging in de buikdrager.
Het bos is veranderd, de kleine bomen zijn gerooid. Ineens is er meer uitzicht over het heideveld. Wat gek. Lars rent vooruit om te kijken of hij die ene Eik nog kan vinden, achter de bult takken die er liggen. Hij struikelt, springt snel weer op. En dan hoor ik Mirthe lachen: haha, gekke Lars! Ik zie haar zo achter haar broer aan rennen, hem zogenaamd helpen om op te staan. Samen rennen ze het pad over, struikelen allebei om vervolgens op elkaar te mopperen. Gewoon zoals broer en zus horen te doen.
We lopen verder, terwijl Lars nog even aan wijst over welke boomwortel hij struikelde. We zien de Eik. Het beeld is anders dan 3 jaar geleden. Het moet haast wel 3 jaar geleden zijn, dat Lars een boom op zocht om een noodbezoekje aan te brengen. En Mirthe die er dan achteraan hobbelde, want dat was interessant.
We lopen verder. Ik zoek de boomstronk waar we mooie foto's op maakten, met beiden naast elkaar. Maar nee, die boomstronk is verwijderd.
We lopen wederom verder, maar Mirthe voel ik bij me, ze lacht om de paden die zij ook kent. We lopen langs de grafheuvels, die zo rijkelijk aanwezig zijn in dit prachtige Drenste bos. De dood is van alle tijden, graven ook...waarom is verdriet dan toch zo moeilijk te uiten, te delen en te verzachten in het samen zijn, met de dierbaren die we om ons heen hebben?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten