Het verliezen van je kind, brengt een hoop met zich mee. Afwegingen, verwachtingen, toekomstbeelden, die niet uit komen. Je mag ze allemaal los laten, achter je laten, vrij laten.
Iets dat ik wel los moest laten uit behoud van mezelf, was: anderen voorop stellen. Ik moest eerst weer ontdekken en zien wie ik ben. Stukje bij beetje probeer ik de lagen te doorgraven die mij het zicht op mezelf belemmeren. Het is een pittig proces, waarbij veel los komt. Sommige dingen zijn mooi, laten mooie krachten zien, waarvan ik alleen maar hoopte ze te hebben. Andere dingen zijn minder mooi, laten oordelen zien die het zicht ernstig belemmeren.
Ik graaf en maak mijn zicht daarmee helder en schoon. Het is hard werken en soms demotiverend. Maar ik ga door, ik moet, voor mijn eigen belofte, mijn eigen weg. Een jaar geleden vroeg ik mij af waarom ik nog leven zou willen. Nu dat Mirthe een vlinder was geworden. Waarom zou ik mijn bed nog uit komen? Ik kon alleen maar bedenken dat ik die reden zelf zou moeten zijn. Pas als ik goed kan zorgen voor mezelf, kan ik dat ook voor een ander. Lars is er en heeft mij hard nodig. Investeren in mijzelf is investeren in de toekomst.
Rouwen is een ingewikkeld proces, dat vraagt om graven en ontdekken wie jezelf nu bent geworden of aan het worden bent. Dat is een proces dat lang duurt, intensief is en zeker geen pas klaar antwoord geven kan op welk moment dan ook. Graven, zoeken, vinden om te zijn wie ik werkelijk ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten