Hoe naïef kan je toch zijn, door te denken dat je verjaardag van jou is? Dat is natuurlijk niet zo. Op die dag gebeuren er allerlei dingen, die allemaal bij het leven horen. Dus kan jou verjaardag ook iemands sterfdag zijn. Zelfs van iemand die kort daarvoor zijn eerste verjaardag vierde, een maand en 9 dagen om precies te zijn.
Dat is nu 13 jaar geleden geweest en terwijl ik dat lees, die datum, bedenk ik mij wat ik op dat moment zal hebben gedaan, in 2003. Ik vermoed dat dat een vakantie was die in het water viel. Een keuze om mijn verjaardag een keer niet te vieren op de dag zelf, maar weg te gaan op vakantie naar de Ardennen. Waar we door de regen zo wat de Ourthe in werden gespoeld en dus ons boeltje oppakten om op de terug weg een dagje Efteling mee te pakken. Zoiets zal het zijn geweest, maar het kan gerust een ander jaar zijn geweest dat we dat zo deden met mijn verjaardag. Dus pin me er maar niet op vast. Het lijkt hoe dan ook een ander leven te zijn geweest.
Het is gewoon frappant om te lezen hoe andere ouders, hetzelfde beschrijven wat ik ervaren heb, met een verschil van 10 jaar. En het gaat niet om de tijd, die is te verwaarlozen wanneer het aan komt op leven, dood, liefde, verdriet en al die onbeschrijfelijk intense emoties die je ervaart wanneer je kind ziek is, doodziek. Om maar niet te spreken over het gevoel dat je bevangt wanneer de dood daadwerkelijk je kind mee neemt.
Sluimerend werd je ziek, en naar later bleek heel ziek. Dat was een onvoorstelbare klap voor iedereen. Hoe kan zo'n klein opgewekt mannetje nou zo ziek zijn? Het paste niet, niet bij jou en niet bij de manier waarop jij in het leven stond. Maar jij bleef al wat liefde, levenslust en vrolijkheid verbeeldt uitstralen, zelfs toen je blind werd. Het leek bijna wel of je er sterker door werd, zo sterk zelfs dat het was alsof jij de kern van het leven beter begreep dan wij. En dat terwijl datzelfde leven jou eigenlijk heeft voorgelogen. Jij kleurde echt alles, onze kamer, onze dagen en zelfs onze harten: fel, vrolijk en veel. Jij bent waar ieder mens van droomt.
En wij? wij hebben intens van je genoten en hebben je innig lief. Tegelijkertijd stonden wij machteloos en konden we veel te weinig voor je doen mannetje. We werden op pad gestuurd met een blind kaart. Wij wisten het ook niet, Richter. Wij hebben voor jou gestreden en naar allerbeste kunnen voor jou gesproken en gehandeld. Uiteindelijk hebben we besloten jou voor altijd rust te geven. Wij zijn de verliezers, maar we hopen vurig dat jij de overwinnaar bent.
We laten je gaan, lief dapper mannetje, voor jóu ventje, en vol bewondering laten we je gaan. Een beetje bezorgd over waar je nu bent en hoe jij het maakt zijn we wel, maar jij hebt ons in het vooruitzicht gesteld dat wij ooit elkaar weer zullen treffen.
We laten je gaan, maar we laten je niet los. Er zal geen dag meer zomaar overgaan in de volgende, Richter. Licht het loodzware anker en laat je meevoeren door de zilte zeewind vriendje, op naar een nieuw bestaan. Vaarwel lief levenskunstenaartje, vaarwel.
-multidisciplinair medisch dossier-
geschreven en samengesteld door de ouders van Richter en de behandelend arts, huisarts en grootvader. Een mooi document en zo treffend zoals zij beschrijven hoe relatief het leven is. Je wereld vergaat na het bericht dat je kind doodziek is, maar gelukkig kan je nog steeds naar de AH en staat het fruit nog waar het de vorige keer stond. Van binnen lig je in puin en dan is het heel gek dat de wereld toch door draait en alles ogenschijnlijk gewoon door gaat. Terwijl jouw gewoon, nooit meer gewoon gewoon wordt. Dat moet plaats maken voor een nieuw soort gewoon. Maar voor iets gewoon wordt, ben je veel tijd verder, want gewoontes slijten erin, door lange periodes van herhaling. Dat nieuwe gewoon heb ik nog niet, ben ik nog aan het ontdekken en dat is lastig wanneer je niet kan vinden wat je graag zou willen blijven herhalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten