Kanjers van kinderen, ik heb het gister gekeken, tot het einde, met droge ogen. Natuurlijk zie ik herkenning, voel ik het verdriet van de ouders en ik irriteerde me aan sommige vragen die de ouders werden gesteld. Hoewel de interesse oprecht was, dat had ik ook wel door. Het is ook moeilijk voor te stellen hoe zoiets onder je huid gaat zitten. Zo diep, dat raak je niet meer kwijt en dat wist de moeder van Raph heel goed te verwoorden. Dit neem je mee de rest van je leven, elke controle, elk pijntje. Ook als het om één van je andere kinderen gaat, ben je alerter en zit je eerder bij de huisarts dan voorheen. Als ik spaarpunten zou krijgen voor elk doktersbezoek, zou ik een mooi spaarpotje hebben.
Vind ik het een goed programma? ik ben er niet over uit. Hoewel de herkenning er is, blijft het de oppervlakte die je ziet, in mijn beleving dan. Misschien maar goed ook, de werkelijkheid is nog zoveel intenser en intiemer en dat moet je niet willen delen, denk ik. Dit brengt al menigeen uit zijn doen of zapt er snel bij weg omdat het te pijnlijk is. Ongeacht of de kijker het zelf heeft mee gemaakt. Volgende week is er weer een uitzending en toch vermoed ik dat ik weer zal kijken. Fingers crossed dat deze kanjers daadwerkelijk survirvors zullen zijn, maar daar is het nog te vroeg voor. Ook dat is de realiteit.
Een ander ding is, dat ik laatst gevraagd ben om een gastblog te schrijven voor mamaglossy. Inmiddels staat die online:
http://www.mamaglossy.nl/bijzondere-mama-mirthe-heeft-een-ladder-nodig/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten