Ongeduld, het is één van de lastigste dingen waar ik mezelf elke keer op betrap. Als dit nou zo zou gaan, dan zou ik dat kunnen doen. Maar om dat zo te laten gaan, moet eerst dit gedaan worden en vervolgens is dan het afwachten de volgende stap, pff.
Ongeduld is een groot obstakel geweest, toen Mirthe ziek werd. Ik leerde meer dan ooit dat ik beter maar blij kon zijn met het moment. Dat ik alleen op het moment zelf wist hoe het ging en nooit kon voorspellen hoe het volgende moment zou kunnen zijn. Ze zou kunnen spugen, ze zou kunnen vergaan van de pijn, of ze zou zo maar ineens flink op kunnen knappen en dan zou het lijken alsof ze even daarvoor nergens last van had gehad. De goede momenten, konden maar beter benut worden. En zo is het nog steeds hoor. Ik weet nu hoe de situatie is en dat weet ik niet als die veranderd, dus laat ik maar vooral optimaal gebruik maken van de mogelijkheden die me nu geboden worden. Dat doe ik. Geloof me.
Vanochtend had ik nog niet kunnen bedenken hoe vandaag zou lopen. Ik maakte de vensterbank leeg om de ramen te gaan wassen, ruimde wat spullen op, natuurlijk de smeltketel ondertussen aan, want ja de kaarsresten blijven toch wel komen. En het geeft me altijd weer een goed gevoel om wat overzicht te creëren in de chaos van mijn hoofd en soms van de kaarsresten, die zich wel opstapelen.
Toch komt er van het kaarsen maken niets, het opruimen wordt gestaakt en de smeltketel blijft onaangeroerd staan. Ik pak een doosje van mijn kaarsen in, en ga op weg. Heel spontaan, na een uitnodiging van een ex-collega. We hebben elkaar al een eeuwigheid niet gezien. Zo voelt het althans. Het kan niet meer dan 5 jaar zijn geweest, maar ja, er is dan ook genoeg gebeurd in beide levens, om wel dat gevoel te hebben. Wat leuk om weer eens binnen te lopen en bekende gezichten te zien. Het is niet mijn werkplek geweest, maar ik ken wel verschillende cliënten, van naam of gezicht. De kaarsen zijn de aanleiding voor dit bezoek en een samenwerking staat op stapel, wat leuk! Wat leuk om zo weer een samenwerking op te pakken, vanuit een heel andere manier van doen.
Gister nog had ik het over mijn ongeduld, dat ik zo graag zou willen weten of ik er goed aan doe om verder op de ingeslagen weg te gaan. Of is het toch beter andere keuzes te maken. Vol vertrouwen werd me toen gezegd, dat de stroom van het leven mij wel mee neemt naar waar ik zijn moet. Onze engeltjes helpen ons daarbij, maar hoe die stroom loopt, is alleen aan ons om te ondervinden door ons mee te laten nemen. Ik denk inderdaad dat het zo is. Mijn lieve Mirthe werkt hard daarboven en binnen in mijn hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten