De zon schijnt. De vogels fluiten. Hekken worden ontsloten, die anders zijn gesloten. Paarse linten wijzen de weg, die ook zonder lint te vinden is. De vlaggen half stok. De schotels in rouw stand.
De prunus staat in bloei en de lupine steekt zijn groene blaadjes boven het gras uit. Geroezemoes, vrolijk gelach, doordacht gepraat. Hekken, prikkeldraad, slagboom. De klok luidt. De eerste naam klinkt. De slagboom wordt geheven. Stilte, geritsel, geschuifel. De klok luidt, de volgende naam klinkt. De menigte beweegt zich voort, ingetogen. Gekuch, gehoest, geritsel, stilte, de klok luidt, de volgende naam. De zon schijnt. De vogels fluiten. Geheel vrijwillig betreden de mensen het terrein. Eerbetoon, respect, voor wat niet vergeten mag worden: vrijheid kan je niet bezitten, je kan het slechts delen door het door te geven. En de vrijheid die wij kennen, werd duur betaald door hen die we hier herdenken.
Kampbewoners, of kampoverlevers, delen hun ervaringen. Indrukwekkend wat zij als kind zagen en mee maakten. Toch zijn ze in liefde opgegroeid en toch hebben ze dat kunnen door geven. Dat verdient respect. Ingetogen, diep respect. Geen applaus, al zou het een staande ovatie kunnen zijn die in stilte wordt gegeven, aan hen en allen die zij moeten missen, al meer dan 70 jaar lang.
We hebben het goed met alle keuzes die er zijn, maar logisch ook dat het botst, als vrijheid een vanzelfsprekendheid wordt die ieder naar eigen inzicht toe past, zoals het hem of haar uit komt. Respect voor de keuzes van een ander mag er zijn, ook als het niet de jouwe zou zijn. Zolang de keuzes maar voortvloeien uit overwegingen die goed doordacht en doorvoelt zijn, inachtneming van de gevolgen die dat voor anderen heeft.
Dodenherdenking, natuurlijk denk ik ook aan Mirthe. Zij streed een heel andere strijd in haar eigen lijf. En ook denk ik aan mijn vader, die 9 was toen de oorlog eindigde, net zo oud als Lars nu is. Hoe zal hem dat getekend hebben? Iets wat ik misschien nooit zal weten, nooit meer kan vragen.
De nood van het lijf, brengt me terug in het nu. Lars trekt aan mijn mouw en meldt dat het drinken van daar net nodig moet worden geloosd. Nog even, de bloemen worden neergelegd door de afgevaardigden, de menigte komt weer in beweging. Verschillende kanten op, dit keer. Wij begeven ons naar de noodvoorziening waar Lars weer vrolijk en opgelucht uit huppelt. We sluiten ons aan in de rij auto's die vertrekt, het is net een rouwstoet, maar dan anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten