Het is een ander perspectief, dat ik mee neem. Daar van het oude vertrouwde schoolplein, dat er toch een stuk kleiner uitziet, dan ik mij kan herinneren. En er liggen veel herinneringen, in en om de school, tot en met de kerk ernaast en het huis ervoor, wat destijds de meesterswoning was.
Het is warm, soms benauwd en dat is in de tent goed te merken. De toespraak is kort en de vele gesprekken zijn eigenlijk ook maar moeilijk te doorbreken. Iedereen heeft elkaar zo veel te vertellen! Overal zie je mensen elkaar aan kijken, ben jij? Ja! wat leuk! En: je bent ook niks verandert, hooguit groter geworden (in lengte natuurlijk en soms in omvang..., wat soms met een lach wordt toegespeeld).
Ik weet dat wij een bijzonder gezin waren. En dat blijkt ook nu de indruk te zijn geweest die we hebben achtergelaten, wat toen zo duidelijk voelbaar was. De scheiding van mijn ouders, was in die tijd, in dat dorp en die gemeenschap, een uitzonderlijke situatie. Bovendien gingen wij als één van de weinigen niet naar de kerk, terwijl het echt een christelijke school was. Mijn vader ging wel dus dat was voor de balans misschien goed, alleen nam hij ons nooit mee.
Beide ouders waren wel betrokken bij de school, wat in dit plaatje wel bijzonder was en ook in de praktijk een bijzonder geheel was. Mijn vader deed leerlingenvervoer voor de verre omstreken buiten het dorp en zodoende waren er leerlingen die mijn vader vaker en meer hebben gezien dan ik in heel mijn leven. En als er dan iets was over dat leerlingenvervoer, werd hij meneer van Spronsen genoemd en niet de vader van Liedeke. Wat de afstandelijkheid tussen hem en mij wel bevestigde.
Ach en ook was het bijzonder dat mijn ouders over het geheel genomen in leeftijd boven de leeftijd van de andere ouders uit staken. Ze kwamen elkaar tegen op een iets latere leeftijd, dan in die tijd gebruikelijk was om een gezin te stichten.
Op mijn leeftijd nu, was mijn moeder net bevallen van haar derde zoon en ik als vierde van het gezin dus nog niet in zicht. Op mijn leeftijd nu, was mijn vader net getrouwd met mijn moeder en nog vader-in-wording.
En nu? De klasgenoten/ leeftijdsgenoten die ik heb gesproken (en dus van mijn leeftijd zijn) zijn net vaders en moeders, zitten midden in de luiers. Van scheiding nog geen sprake natuurlijk. Een oud leraar verteld, wat iedereen wel weet, maar dat hij toen dus ons als enige kinderen van gescheiden ouders kende en nu is de helft van zijn klas van 29 kinderen in deze situatie.
Gedurende de middag op het schoolplein en al die gesprekken later, trek ik een geheel nieuwe conclusie over het gezin waar ik in opgroeide en mijn ouders: we waren supermodern, de tijd ver vooruit! Mijn ouders deden wat iedereen nu doet en dat is een opmerkelijk gegeven en geheel nieuw perspectief.
Als kind had ik altijd het gevoel erbuiten te staan. Buiten het gewone leven, buiten het gewone samen zijn, buiten de gemeenschap. Ik voelde me beter op mijn gemak als ik mezelf verstopte onder de regenboog. Nu weet ik dat ik er bovenop zit en dat geeft een heel ander perspectief.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten