laatste herinneringen

De meivakantie is voorbij gevlogen en dat is een fijne ervaring. Jaren lang is het een ding geweest, dat niet het lentegevoel bracht dat altijd zo fijn is in mei. Nu is er ook geen lenteweer geweest, want we vlogen van wintersweer naar heerlijk zomerweer. Alleen kunnen de bomen het niet bij benen lijkt het, want die moeten nog uitlopen en dat past niet in het plaatje van de zomer. Maar wat zou het. De deuren staan open, er wordt buiten gespeeld en buiten gegeten: buiten geleefd!
School is weer begonnen, niet dat daar veel animo voor was. Met dit weer is school niks aan, hoewel het ook wel weer mogelijkheid geeft tot spelen met de vriendjes die je anders niet ziet. Er zitten altijd ook weer voordelen aan.
Nou, en dan gaat ook het werk weer volop door. De smeltketel draait op volle toeren, want ja de kaarsresten blijven binnen stromen. En wanneer zich dat opstapelt, krijg ik weer onrust en maak ik weer volle dagen.
En zo gaat de tijd langzaamaan verder. En komt er een vraag of ik een gastblog wil schrijven en of ik daar ook een mooie foto bij heb. Van Mirthe en mij samen. Mijn oog valt op deze foto.

Net als de foto op haar rouwkaart en de folder van SuperMirthe's Lichtpuntjes is deze foto in dezelfde serie gemaakt. Met bezoek van Make a wish, die naast een fotografe ook Dora hadden mee genomen. Even ervoor had Mirthe nog op bed gelegen, een hoopje ellende. Een extra stoot morfine en ze wilde wel op schoot, niet wetende wie er op visite zou komen. Ze leeft helemaal op en geeft zich voluit in het uurtje dat de visite er is, want veel meer zal het niet zijn geweest. Af en toe ligt ze tegen mij aan om vervolgens weer enthousiast te wijzen naar de mand met kado's die Dora mee had genomen en die nog niet leeg is. Nog voor de visite is vertrokken, is ze op, ze wil op bed, ze heeft de puf niet meer om nog een woord te zeggen of een lach op haar gezicht te toveren. Op bed speelt ze verder in haar eigen wereldje, in haar eigen tempo, met de stickers van Dora, die ik nog her en der vind. En zo vlieg ik van deze meivakantie naar die dagen voor haar dood. En voel ik haar op schoot, tegen mij aan gekropen. Ik heb dat geweten op dat moment, het is me niet aan te zien, maar mijn hart huilde om wat er op dat moment gebeurde: laatste herinneringen maken.