op gevoel

Stappen worden gezet. Richting een nieuwe plek. Hoewel ik geen idee heb, waar ik op kan varen, wat tijd betreft, vertrouw ik maar weer op dat gevoel. Dat gevoel dat me feilloos liet weten hoe het met Mirthe ging, dat gevoel is er nog steeds. Daar zit geen logica in en geen gedachte die het kan sturen, want dat gevoel plopt elke keer weer naar boven, dus doe ik maar wat mij het beste gevoel geeft.
Het resultaat is, dat ik vanavond toch weer sondevlekken stond af te poetsen. Wist ik veel dat die nog aanwezig waren op meubilair dat nu bijna 2 jaar nutteloos niks staat te doen. Behalve dan mij de herinnering te bieden van wat was en nooit meer is. Al tijden hikte ik aan tegen het moment en zo ineens was er deze week de moed om de accuboor te pakken en het bedje uit elkaar te schroeven, dat mijn broer maakte, toen de ledikant te klein werd, vlak voor Mirthe's eerste behandeling was afgerond. Hij maakte een peuterbed in dezelfde stijl als het ledikant, en dus ook met hekken aan de zij kant, want Mirthe zou zo uit bed kunnen rollen, zonder de reflex te hebben om zichzelf op te vangen.
Nu komende week de foto's worden gemaakt van het huis, is het handig om op te ruimen wat toch niet zal mee verhuizen. Geen idee op wat voor woning we aanspraak kunnen maken, dus hou ik rekening met het minimale aan ruimte. Alles wat niet 'nuttig' is, als in regelmatig gebruik, gaat door naar een nieuwe eigenaar. En dat is van alles, ook mijn eigen knuffels hebben het moeten ontgelden, maar er is nog meer dat niet door de selectie komt van regelmatig gebruik. Vele boeken zijn al geschrapt en nog velen volgen. En dus ook het bedje van Mirthe. Even op marktplaats en een kwartier later kwam de volgende eigenaar al voorrijden, bye bye bedje. Voor die tijd dus de sondevlekken eraf gepoetst.
Het gevoel is dubbel. Het is weer los laten, van veel meer dan alleen de spullen. Wat blijft is de herinnering, maar een weg terug is er niet. Die was er al niet, geen illusies op dat gebied. De dood is immers onomkeerbaar. Ook dat plopt geregeld op in het leven van alle dag. Mocht iemand de illusie hebben dat dat niet zo is, omdat het ogenschijnlijk goed gaat, meestal gaat het goed, maar ik ben nooit zonder verdriet, ook al is er vaak vreugde (of op zijn minst plezier). Ook dat is een illusie, dat het 1 vervangen kan worden door het ander. Het 1 kan goed samen gaan met het ander, heel goed zelfs. Al kan het 1 de overhand hebben over het ander.
Zo kan loslaten samen gaan met vasthouden. Al laat ik momenteel veel los, ik hou de herinneringen vast. Ik zie Mirthe nog in dat bedje liggen, nog hoe blij ze was elke keer als we uit het ziekenhuis kwamen dat ze háár bedje weer zag. Hoe ze lekker tegen de spijlen aan kroop en zich innestelde met al haar knuffels die ze maar kon verzamelen. Bye bye, mama, ik houwt van jouw.