Vandaag vraag ik mij af, hoe ik vorig jaar deze dag kon vieren? Het is alsof het de eerste keer is, zo vreemd als het voelt. Zo overvalt het me eigenlijk nu ineens. Terwijl deze datum mij natuurlijk in het hart gegraveerd staat, dus had ik het misschien wel aan kunnen zien komen. Of wilde ik dat juist niet? Wilde ik het juist maar op me af laten komen?
Missen doe ik Mirthe elke dag en toch is ze er altijd. Ze vervult mij en mijn leven op een andere manier. Daar twijfel ik niet aan. Ze viert haar feestje en is denk ik onwijs trots op haar broer. Zo voor de neus weg vertelt hij in de klas dat hij zin heeft in vrijdag, wanneer de datum 10 juni op het bord wordt geschreven. Op de vraag waarom dat is? Reageert hij dat hij dan taart gaat eten, want zijn zusje is jarig. In kant en klaar gesneden stukken, als of het 'doodnormaal' is. Voor mij is het dat en zo is het dus voor Lars ook. Al is er natuurlijk wel een verschil, voor hem is dit misschien ook normaal, omdat hij dit nu eenmaal mee maakt. Voor mij voelt het als vanzelfsprekend om haar leven te vieren, maar voel ik ook de tegenstrijdigheid dat het niet klopt. En dat het leven vieren van iemand die je duizendvoudigmaal veel meer hier had willen hebben in je armen, een ongewone en moeilijke opgave is.
De rest van de week bereidt Lars zich voor op deze dag. Het perkje bij Mirthe's boom, op het schoolplein, maakt hij vrij van onkruid. Dat vertelt hij bij thuiskomst apetrots. Ik beloof hem er de volgende dag naar te gaan kijken. En dat helpt hij mij herinneren, zeker weten! Hij ziet dat hij wat gemist heeft en trekt dat snel ook nog uit.
Wanneer ik hem woensdag, na school, vraag of hij in de klas nog wat wil doen voor Mirthe, zegt hij dat hij dat inderdaad wil. En wat mag dat wel zijn? Nou, misschien kan mama weer zelf cakejes maken?? O, natuurlijk. Wat bijzonder dat hij toch wil trakteren.
Donderdag besef ik mij wat ik mij op de hals heb gehaald. Niet alleen doordat de klas uit 30 kinderen bestaat, maar ook dat ik het de school binnen moet zien te krijgen, het liefst zonder gefeliciteerd te worden. Ik weet dat dat geen makkelijk doel is.
Het is echter niet zo dat ik het vervelend vind om gefeliciteerd te worden, maar dan wel met mijn dochter en niet met mijn zoon. De verwarring wordt al duidelijk nog voor de cakejes klaar zijn. Vriendje van Lars wordt gehaald donderdag, na het spelen (en fanatiek helpen met de cakejes). Per ongeluk trekt de ouder de conclusie dat Lars misschien jarig is? Ik schiet vol. Was het maar zo simpel, maar dat is niets meer. Ook het 'onzichtbare' kind wordt geëerd en gevierd om haar leven, te kort misschien, maar rijk en groots juist daardoor misschien.
Vanochtend pak ik het tactisch aan en spoor Lars aan om zich eerder klaar te maken voor school, zodat we niet in de drukte het schoolplein over hoeven te gaan en hopelijk ongemakkelijke momenten voorkomen. Het zit mee, ook de zijdeur is open en dat scheelt een omweg.
Juf vertelt dat Lars woensdag op school al had gezegd dat hij ging trakteren. Kijk en dan moet ik toch zo lachen om dat mannetje, want ik dacht dat hij op het idee kwam toen ik hem er naar vroeg. Niets is minder waar, hij had het al bedacht, voor ik het wist. Maar goed dat we op één lijn terecht zijn gekomen :)
De juf vertelt me ook dat ze hebben afgesproken dat ze om 10 voor 10 met de klas naar Mirthe's boom gaan. Dan zal de langste meester van de school assisteren bij de cadeautjes te plaatsen in de boom, die er namens de school en namens Lars zijn gekocht. Hoe mooi is dat? Weer ben ik blij met de lieve en aandachtige mensen om Lars heen, dat er ruimte wordt gegeven aan zijn leven. Hoe belangrijk zullen dit soort momenten voor hem zijn? Ik denk onbetaalbaar en wat heeft het eigenlijk gekost: een beetje tijd, een beetje aandacht en een beetje (bege)leiding. Dank je wel lieve Juf!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten