6 jaar geleden

Ergens wil ik niet eindeloos terug kijken, maar toch ontkom ik er nog niet aan, om vandaag terug te kijken op die kenmerkende dag 6 jaar geleden.

6 jaar geleden, Lars ging voor het eerst kennismaken op school. In de vakantie zou hij 4 worden en dan meteen met de eerste schooldag van het jaar naar groep 1 gaan. Vreselijk vond ik dat. Zo groot als ik hem soms al vond, zo klein werd hij in het beeld als klein mannetje tussen die grote groep kinderen. Ik zou zo graag alles voor hem doen om dat school gaan, een plezierige gebeurtenis te laten worden. Maar met mijn herinneringen, zag ik het niet anders voor me dan dat hij met tegenzin naar school zou gaan. Ik kon het mij niet anders voor stellen. De bescherming van de kinderopvang viel weg, het kleine groepje van hooguit 10 kinderen, werd ineens gestart met 18 en zou in de loop van het jaar vol lopen naar hooguit 30. O, o, o, als hij zich maar staande kon houden.
Ondertussen was het dus 9 juni en was de uitgerekende dag van 30 mei ruimschoots verstreken. Zo langzamerhand was ik bang dat ik een kind droeg, dat niet wilde komen. Maar ik had haar toch ook al wel gezegd dat ze óf op tijd moest komen (zodat ik mee kon met de wendag van Lars, vandaag) óf ze moest wachten tot de wendag voorbij was. En zo geschiedde, terwijl ik de hele ochtend zat te huilen van alle gierende emoties, aangesterkt door de hormonen, had Lars het opperste best gehad. Hij was niet uitbundig, dat niet, dat is niet zijn aard. Nee, hij had het allemaal een beetje aangekeken, hoe dat ging met die andere kinderen. Zo kon hij daar mooi nog even 2 maanden de tijd voor nemen om dit spektakel om te zetten naar een dagelijkse gebeurtenis. En ook zijn moeder had daar nog even wat tijd voor nodig. Maar eerst dat andere, dat zijn moeder ook plek moest geven. Hoe kon er in haar hart plek zijn voor 2 zulke prachtige kinderen. Ik dacht dat ik alles nodig had voor Lars. Snel zou ik erachter komen dat het zo niet werkt. Een moederhart is zo flexibel als het maar kan.
De middag ging voorbij, na een rustige maaltijd, ging Lars op bed. De volgende dag ging hij gewoon naar de crèche, zoals dat ook buiten mijn verlof om ging. Dus op tijd na zo'n intensieve dag, op bed. Ik ging in bad, voor ik op bed ging. Ik vroeg me al dagen af, hoe een bevalling op gang komt, als het vanzelf gaat. Bij Lars werd ik plotsklaps ingeleid, omdat ik na een rustige nachtje in het ziekenhuis niet een lagere bloeddruk had, dan de dag ervoor. Die hormonenstorm kende ik dus, maar de natuurlijke variant..? geen idee.
Deze avond leerde ik, dat ik al heel goed afspraken kon maken met ongeboren dochtertje. In bad begonnen de harde buiken te komen. Elke 20 minuten en zo ging ik naar bed. Ik lichtte haar vader in en we besloten maar te proberen te slapen, maar dat kon ik niet meer, van de spanning die mij dit opleverde. Rond middernacht ging ik naar beneden, belde voor de zekerheid mijn moeder, die toch ook aanraadde om de verloskundige te bellen, ook al was de actie nog niet op de gestelde 5 minuten. De verloskundige was dan ook niet geheel gecharmeerd, maar hoorde mij aan en gaf aan toch maar weer te gaan bellen als de weeën sneller kwamen. En misschien goed om weer in bad te gaan, voor de ontspanning en zo de weeën te bespoedigen.
Voor de broodnodige variatie ging de tv aan, het was de verkiezingsuitslag die tot in de treuren werd verkondigd en van alle kanten werd belicht, want Nederland was immers naar de stembussen gegaan, die woensdag.
Rond 4 uur kwam toch de verloskundige langs. Zij was net op pad voor een andere bevalling en wilde graag weten hoe het ons verging, om zo in te kunnen schatten of ze misschien haar collega moest in lichten, met 2 bevallingen tegelijk.
Het leek er nog niet op dat deze weeën genoeg deden. Dit kon nog wel even duren, zo bleek ook bij het lichamelijk onderzoek. Pff, dat viel tegen, maar ja ik voelde me nog niet zoals bij de bevalling van Lars en kon nog prima een gesprek voeren.
Mijn moeder was er ook en zodra Lars wakker was en de crèche open, bracht zij hem daarheen. Goede planning, zo gezegd.
De verloskundige kwam nogmaals, ditmaal met een leerling. Of het goed was dat zij erbij was, natuurlijk, ze moet het ergens leren. Toen al werd er van Mirthe veel geleerd...
Na weer een paar uur, kwamen ze weer en toen leek er wat gang in te zitten. De tijd verstreek en buiten bleek het prachtig weer te zijn, wat ik niet mee kreeg, want de gordijnen zaten dicht. Ik had immers ook wat anders aan mijn hoofd...lijf...
En toen ging het snel, sneller dan mijn lijf wou, maar het moest want Mirthe had het moeilijk. Ik maakte mij geen zorgen, gek genoeg. Ik vond het allang best dat de vliezen geholpen werden om te breken en dat zo doende de weeën nog heftiger werden. Binnen no time was Mirthe er, in al haar perfectie, 12.10 uur. De deurbel ging, de kraamverzorgster had er niet tegen kunnen rijden.
De ambulance werd gebeld. Alles op een rustig tempo, geen reden voor paniek. Mirthe deed het perfect. De eerste nacht brachten we door in het ziekenhuis, na alsnog een ruggenprik en een bezoek aan de OK, leek het iedereen wijs dat moeder en dochter een nachtje bleven met alle verzorging binnen handbereik.

6 jaar is maar heel kort, eigenlijk. En daarom is het besef dat er in die tijd zoveel is veranderd en zoveel is gebeurt, amper te bevatten. Gek om te zien hoe het begin van Mirthe's leven, ook in haar einde werd weerspiegeld. Thuis geboren, toch een eerste nachtje in het ziekenhuis om enkele jaartjes later vanuit een ander ziekenhuis thuis te komen en in diezelfde woonkamer haar laatste adem uit te blazen.
En terwijl ik dit schrijf, word ik gebeld. Dat het mag, om nieuwe mensen te zoeken voor deze woonkamer, deze muren, dit stukje grond...