Argeloos wordt de vraag gesteld, tussen het klikken van 2 foto's. 'Woon je hier alleen met je dochtertje?'
....met mijn zoon, verbeter ik haar.
Ze kijkt me iets verward aan. O, zegt ze, ik zag daar net die foto...
Dat is mijn overleden dochtertje.
Nu is ze duidelijk geschrokken. Sorry, o als ik dat had geweten, had ik het niet gevraagd.
Inmiddels zijn bij in de waterlanders gearriveerd. Die zitten me toch al hoog deze dagen. Dus is er niet veel voor nodig om de kraan weer open te krijgen.
Ze stopt met haar werk en zegt nogmaals sorry.
Ik vertellen dat ik dit weekend alle foto's al heb weg gehaald, voor vandaag en misschien wel voor de komende weken of maanden. Alleen dit canvas had ik nog laten staan tot even daarvoor. Het zal als eerste weer terug worden gezet zodat zij klaar is. Natuurlijk vraagt ze wat er is gebeurd en in een kleine 3 minuten vertel ik de beknopte versie. Hersentumor- eerste behandeling sloe gaan- half jaar 'schoon' - tweede behandeling sloeg niet aan: overleden. In September is het pas 2 jaar geleden.
O, dat is nog maar heel kort! Precies, dat is de enige juiste reactie.
We kletsen nog wat verder, over haar ervaringen met de dood en over hoe ongelofelijk het is dat een jong lichaampje al zo ziek kan worden. Over mijn groter wordende besef wat het eigenlijk is dat ons is overkomen. Over herinneringen mee nemen en los laten van alles wat de herinnering herbergt. Maar ook dat low laten van het ene een kans biedt voor het nieuwe. Ik verzeker haar dat ik er zeker zo in sta, maar dat dat niet zonder meer zonder tranen gaat. Nee, dat snapt ze wel.
Even later klikt ze er weer op los. Hier en daar verschuiven we spullen en maken ruimte voor het mooie plaatje. Voor ik het weet, staat het hele huis op de gevoelige plaat. Nemen we afscheid. Weer een stap gezet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten