De makelaar belt veel deze dagen. De ene bezichtiging is nog niet geweest of de volgende dient zich al aan. Reden genoeg om dan te blijven opruimen, elke keer weer een beetje meer los laten van wat is geweest en niet meer zal worden of nodig is.
Het huis is veranderd en wordt telkens een beetje minder van mij. Hoe nu verder, waarheen, het is de vraag en hangt allemaal samen met de verkoop. Ik adem maar weer diep in en rustig uit.
Een nieuw begin, dat zal het zeker zijn. Op alle vlakken is alles verandert, sinds de diagnose 50 maanden geleden werd uitgesproken. Precies 38 maanden en de achtbaan waar we toen in terecht kwamen is meerdere keren van karakter verandert, maar nooit is die tot stilstand gekomen. Hooguit eens afgeremd om vervolgens op een onverwacht moment weer in volle vaart een volgende looping te nemen, en nog één en nog één.
Nog nooit heb ik zo hard gewerkt in mijn leven, dat ik er inmiddels naar verlang om weer een baan te hebben, zodat ik even op adem kan komen van het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten