10 jaar geleden, was ik aan het werk. Puffend en zwetend, want de tweede hittegolf was net hoogtij aan het vieren. En ik had een prachtig kogelronde buik. Mijn collega die net vandaag beviel van haar zoon, was bij lange na niet zo rond als ik en toch had ik nog een weekje of 7 te gaan. Ik werkte het tropenrooster, voor zover dat mogelijk is in de zorg, waar 24 uur per dag alles door gaat. Maar ik had geluk, ik kon goed werken met de 1 op 1 cliënt, die het ook wel fijn vond dat we allebei niet meer konden dan de voeten omhoog, of hooguit de voeten in het water. Veel drinken en af en toe een praatje maken met de voorbijgangers. Eigenlijk was hij één van de moeilijkste cliënten om mee te werken, maar wij hadden een goede verstandhouding. We hadden onze dips gehad, we hadden elkaar leren kennen en ook zeker onze momenten dat we elkaar niet begrepen.
Dat was 10 jaar geleden, dat ik een zekere basis had gevonden van wat ik kon, wie ik was. Dat zou snel veranderen, want moeder zijn is heel anders, dan begeleider zijn van andermans kind.
Het zou voor het eerst zijn dat ik de tour de france zou kijken, deze zomer. Want tot veel meer was ik niet in staat, zeker niet met de hitte, die elk verblijf in ons huis tot een sauna maakte. Om maar niet te spreken van de ruimte buiten. Dus zat ik met de ventilator aan, in de woonkamer en natte handdoeken in nek en op mijn benen, om het enigszins dragelijk te maken.
Vandaag lijkt dat heel gek, nu de temperatuur zo koel is, voor de tijd van het jaar.
Lars vindt het maar lastig dat hij al 10 jaar wordt. Die lijken zo snel voorbij te zijn gegaan. Hoe kan het dat de tijd zo snel gaat! Tijdsangst noemt hij het zelf. De leuke momenten glippen door zijn vingers en voor hij het weet is de dag weer voorbij.
Wat er misschien wel aan ten grondslag ligt, is dat er weer zoveel gaat veranderen voor hem. De hang naar het bekende is, logischerwijs, heel groot aanwezig. Elke verandering is een grote, in zijn leven. En elke verandering is zo onoverzichtelijk, dat het niet anders kan dan dat het voelt alsof de tijd gigantisch snel voorbij trekt. Ongrijpbaar, allemachtig snel. Het is voor hem geen troost, dat de tijd veranderingen met zich mee brengt.
Een gedachtegang die ik wel herken. Want hoe vaak wilde ik de tijd niet stop zetten, toen de tijd alleen maar te snel weg glipte, die ik met Mirthe had? Eerst alleen aanwezig als gevoel en later als zekerheid.
10 jaar geleden was ik onwetend van de intense verandering die het moederschap mij bracht. Zorgen om Lars, met zijn eczeem. Handschoentjes over zijn handen, zodat hij zich niet open zou krabben. Die zorgen zijn niet weg, nog heeft hij eczeem en nog krabt hij zichzelf geregeld open. Het is niet te vergelijken met de zorgen voor zijn zusje. Dus dat doe ik ook maar niet. Hij wordt groter, en hij vraagt heel andere begeleiding, aandacht voor zijn grote levensvragen: wat gebeurt er met mij als ik dood ga? Wat ben ik dan? Wat nou als de zon explodeert over 5 miljard jaar, wat gebeurt er dan? Er zijn al 4 miljard voorbij gegaan, mama. Zolang bestaat de aarde al. En ik wil niet eeuwig blijven leven, maar wat als ik dood ga, hoe ben ik dan? waar, met wie, wat voel ik, wat zie ik? Grote, grote vragen, die te groot zijn voor dat kleine brein van hem. Ook dat herken ik, en is misschien wel een gevolg van alle grote dingen die er al in zijn 10 jarige bestaan zijn gebeurt. Zijn leven is niet volgens de standaard verwachting verlopen, net als die van mij destijds. Zet dat het luik open voor vragen over het leven, de dood en wat zijn we eigenlijk? En ik probeer de vragen te beantwoorden, zoals goed als ik kan. Maar misschien kan ik leren van de filosoof die er in hem schuilt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten