Blikje in de toekomst

Het is vakantie, Lars kan weer uitslapen. Ik niet, mijn wekker gaat eerder dan doorgaans. Vandaag werp ik een blikje in de toekomst. Niet direct de mijne, nee het is om mijn verleden dat ik hiervoor ben uitgenodigd. Niet de fijnste ervaring.
Ik sta dus maar vroeg op, om hopelijk op tijd te kunnen zijn. Dat is altijd maar de vraag, met een reisafstand van 2 uur. Dat begint met de fietstocht door het centrum, waarbij ik verbaasd ben over de rust. O ja, bedenk ik mij, het is nog vroeg. Het is lang geleden dat ik op dit tijdstip door het centrum fietste. Ooit, 20 jaar geleden alweer, was dat normaal. En vond ik het altijd mooi om de wereld wakker te zien worden. 20 jaar geleden had ik geen idee hoe mooi ik het voor elkaar had...
Vandaag is het anders en kan ik even ontsnappen aan de huidige zorgen om met de zorgen van kort geleden mij in te zetten voor toekomstige zorgen van toekomstige gezinnen die ook nu nog niet weten dat ze ooit blij zijn met mijn bemoeienis en die van vele anderen als ik.
De toekomst wordt nu gebouwd. En er wordt nu getoond hoe er over inrichting en aankleding wordt gedacht. De kick-off. Gelukkig is het nog niet perfect en is er een kleine gedachte mee gegeven die wel ban belang is voor een kleine groep kinderen. Maar aangezien dit een nieuw te bouwen ziekenhuis is, kan er maar beter goed over nagedacht worden.
Als aanvulling op de presentatie neemt de clientenraad het voortouw om een kijkje te nemen op de huidige plek waar het Prinses Maxima Centrum nu is gehuisvest. Mijn eerste reactie is, slik, kale koppies en al dat soort ellende. Het uitspreken is voldoende, ik ben niet de enige in het 3 koppige gezelschap die er zo over denkt. Samen staan we sterk, zullen we maar zeggen. Gedachten worden uitgewisseld over het e.e.a. terwijl er inhoudelijk in de praktijk, duidelijk is wat enkele bezwaren zij van de voorstellen, van eerder. Zoals gezegd is het nog niet perfect, wel bijna, dat wel.
Ook de inpandige Ronald MacDonald huiskamer wordt bezocht. Dit is niet het huis zelf, waar de gezinnen verblijven van het kinderziekenhuis. Maar dus alleen de huiskamer, waar even gerust kan worden, of gelezen of gekookt of gewacht, terwijl vrijwilligers zich over de aanwezigen ontfermen. Wat een aanwinst is dit.
Onderweg naar huis, rij ik achteruit. Onder de indruk van de inzet die wordt geleverd om dit bouwwerk tot een dynamisch en uniek kinderziekenhuis te maken, waar comfort, troost, geborgenheid, en vooral: kinderen kind laten zijn, bovenaan staan. Het hele pakket in 1 gebouw is best een prestatie. Waarbij nog niet alle honken bezet zijn. Dus werk genoeg. Gelukkig hoeft het pad over 2 jaar te draaien... De tijd dringt en er zijn veel aandachtspunten, petje af voor wat er nu al is gevormd.