De huiskamer vult zich met dozen. Alles wat verpakt kan worden en niet direct nodig is de komende weken, verdwijnt in dozen. Bij wijze van systeem dan. Dat is ook het enige, want ik trek overal spullen vandaan, kelder, keuken, woonkamer, slaapkamer. Wat maakt het uit? Ingepakt is ingepakt en zo komt er overzicht in de chaos. Hoewel... chaos blijft het in mijn hoofd wel en ook in mijn gevoel. 12 jaar geleden was het ook mooi weer, toen ik voor het eerst dit huis binnen stapte. Ik was meteen verliefd, het voelde goed, passend. 2 maanden later, was dit ons huis. En nog een maand later, zag de woonkamer er ongeveer uit, zoals nu: gevuld met verhuisdozen. Hoewel dat er toen wel een stuk meer waren, maar ik ben dan ook pas net begonnen met inpakken. Zucht.
We zouden gaan verbouwen en we zouden kinderen krijgen. Dat is allebei gelukt. We zouden hier mogelijk niet oud worden, daar waren we ook over uit. Dat is ook gelukt, zou ik zo zeggen. Al was de planning anders dan de daadwerkelijke uitwerking.
Nog een paar weken en dan is deze deur gesloten voor ons. Hoewel Lars wel het goede idee had, om te vragen of we hier nog eens op bezoek mogen komen, om te zien wat zij er van maken. Lijkt me een goed plan jongen, kunnen we meteen de kaarsresten mee nemen, die ongetwijfeld nog wel een tijdje naar dit adres zullen worden gebracht en gestuurd.
Gelukkig kijken we ook uit naar de nieuwe plek. Het zal wennen zijn. Een nieuwe balans vinden en opbouwen van wat ons nieuwe leven zal zijn. Meer dan dat kunnen we ons nu niet wensen. Het blijft nog een tijdje chaos, al is de chaos gewoon geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten