Zo langzamerhand is er dat emmertje, dat overstroomt, over mijn wangen. Al3 jaar lang, knok ik om overeind te blijven. Alles wat ik daarvoor heb mee gemaakt, verbleekt bij de ervaringen die ik toen op deed. Ik leerde krachten aan te boren, die ik niet kende. En dus niet wist dat ik er toe gang tot had. Elke zoveel tijd kwam er weer een klap, die geincasserd moest worden. Soms met een pauze die gelegenheid gaf om op adem te komen, soms was het een goede linkse, gevolgd door een goede rechtse en de dreiging van een KO.
Maar de genadeklap bleef uit. En ik bleef overeind. Ondanks alles. Deuren zijn voor mijn neus dichtgesmeten, ja gister nog meerdere keren. Dat is het risico als je aan klopt, bij instanties die zich verschuilen achter regels en wetgeving en persoonlijke verbondenheid verbonden is, tenzij misschien achter gesloten deuren...maar ja, daar spreekt men maar liever niet over, vriendjes politiek en dat soort zaken. Nee, ik ben een nummer, 1 van de vele wachtenden, voor en na mij. En ik ben het zat. Ik heb hard getrokken en hard geknokt, ik ben beleefd gebleven en heb me aan de regels geprobeerd te houden. Ik heb geprobeerd te begrijpen hoe het system werkt, om tot de conclusie te komen dat het systeem niet deugt. Niet voor de sociaal afhankelijken of de hulpbehoevenden. Hoog uit voor de welbedeelden, maar ja die hebben het systeem niet op dezelfde manier nodig. Voor hen is het misschien een spelletje, voor mij allerminst. Ik ben gemangeld, vernederd, geschoffeerd en uitgekleed. De koek is op. Niemand die het wat kan schelen, van degenen die er wel de macht over hebben. Mooi dit sociaal Nederland. Maar niet als je als rechtschapen burger de regels probeert te volgen, om mee te helpen aan een sociaal fijne samenleving. Nee, doe dat maar in je eigen tijd, want zo lang je een uitkering krijgt is je tijd van de overheid. Hoezo leven in vrijheid?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten