Ik hou mezelf groot. Vind dat ik het allemaal prima aan kan. Af en toe stort ik in en pak me daarna weer snel bij elkaar om de schouders eronder te zetten. Het is een manier van leven geworden, geloof ik. Soms kijk ik met grote verbazing hoe de levens van anderen zich ogenschijnlijk saai en rustig voltrekken. Hooguit stress om de vakantie bestemming te plannen of hoe de zaken op het werk goed geregeld te krijgen. Het mijne is alles behalve saai. Overal zit beweging en dynamiek in. Ik vraag me inmiddels wel af of ik dat kan, tevreden zijn met het rustige leven dat zo voorspelbaar is. Maar wat is voorspelbaar? Dezelfde werkgever hebben jaar in jaar uit, wil nog niet zeggen dat het saai is. Dezelfde relatie hebben net zo min. Het heeft gewoon alles met mijn eigen perspectief te maken, mijn eigen referentiekader, dat er zoveel is verandert, dat ik me niet kan voorstellen dat het ooit jaren lang voorspelbaar en rustig is geweest in mijn leven. Rust, ik kan het goed gebruiken. Geen idee of ik het wel aan kan als het zich mocht aan dienen. Geen idee. En misschien is het wel dat ik iedereen benijd die dat ogenschijnlijk wel krijgt in zijn of haar leven.
Ik ben onrustig, rusteloos om mijn toekomstige plekje in te richten. Tegelijk vind ik het doodeng. Weer kruip ik in mezelf, om mijzelf mee te nemen. Een nieuwe plek, nog steeds bij ontzettend veel lieve mensen. Blijkbaar mag ik ontvangen, blijkbaar heb ik iets goeds gedaan, maar waarom is dat ontvangen dan juist zo pijnlijk? Het is een vraag die me al tijden bezig houd. Ik wil graag ontvangen, maar geven is zoveel makkelijker. Ik ben een kunstenaar in het omzeilen van wat me aangeboden wordt. Hierin zal ik ook niet de enige zijn en het lukt me al telkens beter om te ontvangen zonder tegenprestatie. Gewoon omdat het kan, niet omdat het moet. Al is het wel beter, om de één of andere reden.
Geven en ontvangen hoeft niet in evenwicht te zijn. Dat weet ik wel zeker. Ieder heeft zijn talenten en de één kan beter het ene geven en de ander iets heel anders. Je vraagt een timmerman toch ook niet om naast het timmerwerk ook nog je boodschappen te doen. En het hoeft niet zo te zijn dat ik teruggeef wat ik heb gekregen, er kan iets anders tegenover staan. Net zoals je de juf niet gaat les geven over wat je net van haar hebt geleerd.
Ontvangen kan gepaard gaan met een belofte, dat je een ander weer wat geeft. Niet eens degene die je liet ontvangen, maar een ander in de cirkel om je heen. Het hoeft niet eens moeite te kosten, iets dat als vanzelf voor je gaat, kan voor de ander van onschatbare waarde zijn.
En sommige periodes in je leven heb je meer te geven of juist meer nodig, er komen tijden dat het weer anders zal gaan. Misschien dat het mij helpt er zo naar te kijken. Dat ik ook mijn onrust kan gebruiken om te zien wat het mij brengt en of ik soms de onrust kan laten zegevieren zonder mezelf voorbij te lopen. Dat ik zo nu en dan in 7 sloten tegelijk loop, wil nog niet zeggen dat ik de sloten ook nog zelf moet willen graven. Of zoiets dergelijks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten