Als kind zijnde, wilde ik anders zijn. Dat was ik ook, maar het was niet de manier waarop ik anders wilde zijn. Als kind van gescheiden ouders, met een ernstig zieke broer, was ik anders. Dat bleek wel op de reunie een paar weken geleden. Of ik behoorde in elk geval tot een bijzonder gezin, zeker voor die tijd.
Nee, dat anders zijn, was niet wat ik wilde. Ik wilde iets bijzonders zijn en daarvoor de erkenning krijgen. Het probleem was dat ik de belangstelling meed en als het even kon vooral niet liet blijken hoe anders ik was, of me in elk geval voelde. Dus in stilte groeide ik op, onopvallend en vooral geen blijk geven van welk talent dan ook. Behalve dan misschien mezelf weg cijferen voor de belangen van anderen. Daar was ik een kei in. En dat werd ook erkend, maar ook dat was niet wat ik zocht.
Nu begint het me zo langzamerhand duidelijk te worden, dat ik anders zal blijven. Misschien door hoe ik ben, maar zeker doordat ik altijd de moeder zal zijn van dat overleden meisje. Hoe het in mijn leven ook verder gaat, hoe ik er mee om ga of wat ik eraan doe om ermee te leren omgaan, ik blijf Mirthe's moeder en ik blijf de enige die dit als haar moeder heeft ervaren. Dat is een voorrecht en tevens mijn uitzonderlijke positie.
Uiteraard vind ik herkenning bij degenen die dit verlies zelf hebben ervaren met hun eigen kind. Maar zo divers als de geboorte van je kind is, zo divers is het verlies van een kind ook.
Inmiddels is het bijna 2 jaar geleden. Terecht werd me vorige week gezegd dat dat nog maar heel kort geleden is. Tjonge ja, dat is nog maar pas geleden. 2 jaar geleden waren we net de tweede behandeling vol goede moed gestart. Elke dag chemo. Een medicijnkast vol en dat voor dat kleine meisje, dat ze eigenlijk nog was, al leek ze een inmiddels wel een wijze vrouw geworden. Die beter dan wie dan ook begreep waar het leven om ging: houden van elkaar, spelen en in goede harmonie samen leven. En als het je niet naar het zin is, dan bijt je van je af, want dat kon ze ook goed. Van je af bijten en in harmonie willen leven, kon ze blijkbaar goed naast elkaar laten bestaan.
Misschien dat het met de verhuizing in het vooruitzicht en mijn leven in dozen verpakt, wel duidelijker voor ogen komt wat het is dat maakt dat ik ben wie ik ben. Dat het duidelijk is wat het verhaal is dat ik wil vertellen, mijn verhaal, van een moeder die haar dochter los liet aan de dood, maar nog steeds hand in hand met haar leeft. Niet iedereen heeft immers dat bijzondere voorrecht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten