Ik kan het prima horen, prima zien, wat anderen mee maken, mee hebben gemaakt, en vooral nog dagelijks in zitten. Met hun zorgen, voor hun kinderen, aangetast door de hersentumor(en). Meestal zie ik daar de bevestiging in, dat het voor Mirthe keihard werken was geweest. Daar valt een middagje nadenken en uitwisselen mee in het niet. Dat was elke dag weer die kar trekken geweest. Dat was elke dag weer slikken over wat niet meer kon, of elke dag maar liever niet bij stil staan.
Toch is de kwebbel en het geschater dan, vandaag, een groot gemis. Zo ineens is dat weer heel erg duidelijk voelbaar. Tastbaar en aanraakbaar, zo duidelijk. Dan hoor ik haar weer vragen, vertellen of lachen om een grap.
Dan is het toch even niet een gelijkwaardige troost, dat ze vrij is van het lijden dat ze hier had. Dan zou ik graag even weer een aanraking hebben, een knuffel, een grapje horen of desnoods een driftbui, waarbij ik het had moeten ontgelden. Het één sluit het ander niet uit, er kan best veel naast elkaar bestaan, aan uiteenlopende emoties. Verdriet tegelijk met plezier, gelukkig maar, anders was het leven wel erg zuur geweest. Voor mij en alle anderen die dit ook mee maken. Leven en dood gaan hand in hand en geen garanties dat het kruisje dat dit huisje draagt, is gevuld en geen verdere aanvulling dult. Al vind ik dat ik mijn portie wel heb gehad en claim ik graag mijn recht op een stukje geluk, een onbezorgd leven, met veel plezier, zo niet vreugde. Alleen moet daar nog een rechtsgeldig loket voor gevonden worden, die mijn claim in ontvangst neemt en toe wijst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten