4 jaar geleden en 2 maanden, dus 50 maanden in totaal, stond mijn wereld stil. Peilloze diepte lonkte me om te ontsnappen aan de pijnlijke realiteit. Alles liever dan die realiteit, dacht ik, tot ik me realiseerde dat ik alleen zou zijn in die diepte, terwijl de realiteit jou omvatte. Ik koos de realiteit met jou, boven de peilloze diepte die de eenzame depressie zou zijn, waarin ik roerloos en beklemmend zou vertoeven. Liever de levendigheid en onvoorspelbaarheid met jou, Mirthe. Dat was mijn baken, mijn lichtpuntje toen alles donker werd op die zonovergoten lentedag in april.
Op 29 juni, 4 jaar geleden stond het er allemaal heel anders voor. We waren gewend aan het leven in het ziekenhuis, kenden het ritme em de routine van de dagen aldaar. Kenden de gangen op ons duimpje en wisten precies van de hoed en de rand. Een leven zonder het ziekenhuis was ineens ondenkbaar.
Je had inmiddels 4 operaties achter de rug, maar na de eerste waren de drie daarna een eitje. Je had 3 MRI's gehad, was talloze keren geprikt, spierballen gemeten en meer nachten in het ziekenhuis doorgebracht dan thuis. Je had mij die dag duidelijk weten te maken dat je op schoot wilde, zonder woorden, want die kon je even niet uitspreken.
29 juni 2014 was het een heel ander verhaal. Je was schoon volgens de MRI van maart. Nu wachtten we op de uitslag van de MRI van de week ervoor. Je was in de nacht huilend wakker geworden. Intens verdrietig toen ik je vertelde dat het nog slasptihd was. Pas na pijnstilling viel je weer in slaap. Mijn paniek dreigde de kop op te steken, wat was er mis dat je pijnstilling nodig had? Twee dagen daarna bleek het heel verklaarbaar te zijn en viel weer de wereld in duigen. Toekomstplannen werden weer onverricht on-hold gezet.
29 juni 2015 was ik inmiddels mijn eigen bedrijfje in kaarsen gestart. Bij gebrek aan kast ruimte werd er een kast in de woonkamer gebouwd. Het duurde weken voor ik deze kast had gevuld met de Lichtpuntjes uit jouw naam.
29 juni 2016 de eerste bezichtigingen van het huis zijn die dag geweest. Om 21.00 uur belt de makelaar dat hij de hele dag in onderhandeling is geweest en het huis onder voorbehoud is verkocht.
29 juni 2017 de eerste medewerkster heeft hij 3 maanden erop zitten. Het traject sluiten we vandaag af. In die drie maanden is er veel gebeurt. De tweede medewerkster is gestart. Een nieuwe vrijwilligster is begonnen en elke dag worden er planken vol lichtpuntjes gemaakt.
Soms vergeet ik, dat er nog maar zo weinig tijd is verstreken. Dat het nog maar zo kort is geleden dat wij elkaar ontmoetten in het leven. Dat het maar heel even is geweest dat we samen mochten optrekken. Maar wat heb jij mijn leven verandert en mijn leven verrijkt! Dank je wel Mirthe voor al het moois dat je nog steeds rond strooit in het leven dat ik leef.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten