Een marathon in etappes

wat een week was het! Van tevoren wist ik dat het druk zou gaan worden. Dat het spannend zou zijn en ook wist ik van tevoren dat ik me wel een paar keer zou af vragen wat ik me nu allemaal op de hals had gehaald? Wie zouden er komen? Had ik niet iets vergeten? Gaandeweg de voorbereidingen baar decopenkng merkte ik date en feestje organiseren best onwennig is voor mij. In mijn perfectionisme wil ik meer en beter dan dat misschien daadwerkelijk noodzakelijk is. Dat is mijn valkuil, ik dit geval kijk ik vooruit naar mogelijkheden en die zijn eindeloos. De kunst dus om bij het haalbare te blijven in de tijd die er is. De rest over te leveren aan de omstandigheden, zoals het weer. 

Laat het nou perfect weer te zijn! De partytent zorgde voor schaduw voor het moment dat de deur nog even gesloten was. Eerst een bakje koffie, thee en een candeloni (eetbare kaars, volgend recept van de cateraars). Een praatje met elkaar en zo stond het onder de partytent vol met genodigden. 

Het lont is gespannen voor de deur langs. Het zijn de lonten die op de bodem van de ketel blijven liggen, na het smelten van de 'resten'. Het zijn dan wel voornamelijk de ongebrande kaarsen die een lont nalaten waar ik een dik koord van heb geknoopt en gevlochten om mijn openingshandeling mee te kunnen uitvoeren. Het is nog kleurrijk geworden ook. En de symboliek is natuurlijk dieper dan alleen het signaal van ongebrande kaarsen. Nee, het zijn de vlammen die nooit ontstoken zijn, zoals de toekomstplannen van Mirthe niet geleefd worden, net als van de zovelen waarvoor we een kaarsje aan steken. 

Dan stijgt mijn spanning ook. Ik heb mijn woorden klaar liggen in mijn hart, maar die bonkt zo gard dat ik niet meer weet wat ik allemaal wilde zeggen. Gelukkig is iedereen die hier is bekend met mijn drijfveer en hoef ik weinig uit te leggen. Samen met de ondernemersadviseur van de Drentse Zaak (hij adviseerde me 2 jaar geleden om me in te laten schrijven bij de kvk), knippen we het lont door. De deur gaat open en de oh's en ah's zweven door de lucht. De ruimte is meteen volgestroomd met allen die aanwezig zijn. Hoe mooi is dit? Mijn paradijsje wordt gewaardeerd. 

Voor ik het weet is de middag voorbij. Vol van de indrukken gaan we naar huis, voeten omhoog, het avondeten zijn de left-overs van de catering. De energie ontbreekt om te koken en vol voel ik me toch wel!

Vroeg op bed, terwijl de hele avond de berichten binnenstromen op fb en whatsapp. Wanneer ik midden in de nacht even op mijn telefoon kijk (wat ik anders nooit doe) zie ik een fantastisch bericht, waardoor ik meteen mijn handen weer voel jeuken. Het is maar goed dat de zaak niet meer onder 1 dak met mijn bed verblijft. Anders was de smeltketel meteen aangegaan!

Vrijdag breekt aan. Nog zo'n enerverende dag met een presentatie bij de Drentse Zaak, als succes verhaal. Daar leen ik mij graag voor. De reacties daar zijn ook weer hartverwarmend. Nog even een pitch een klein beetje netwerken en op naar huis, waar mijn fantastische zoon op mij wacht.

Het voelt alsof ik een marathon loop in etappes. Zaterdag de laatste etappe en wat heb ik er zin in ( ook in Pinksteren dit jaar). 

Mijn inzet blijkt ook vandaag weer volop beloond te worden. Met zelfs lieve bezoekers uit Nijmegen en  Geldrop! Maar dat zijn niet de enige verrassingen, ook staat ineens iemand voor mijn neus die ik niet direct kan plaatsen. Al weet ik haar meteen te plaatsen, wanneer ze me op weg helpt: ik heb Mirthe begeleid op school. Ik weet het weer! We hebben elkaar maar 3x gezien, net zo vaak als Mirthe op school is geweest. 

Omringt door vrienden, familie en familie van vrienden, is dit weer een fantastische middag gebleken. Zelfs mocht ik de burgermeester welkom heten en wat een fijne burgermeester we hebben blijkt nog eens dubbel en dwars door zijn woorden op Facebook. 

Het is duidelijk dat ik het na deze week drukker krijg dan ooit! Zoals gezegd ben ik blij met Pinksteren dit jaar. Al is Pinksteren ook gekleurd door herinneringen in het ziekenhuis. Op de tweede pinksterdag verhuisden we 4 jaar geleden van kinderneuroloog naar kinderoncologie. De volgende dag zou de volgende bak ellende beginnen: chemo. Natuurlijk was de datum anders, want op 5 juni dat jaar begon de dag met een wandeling door het ziekenhuis voordat de tweede helft van de chemo zou gaan beginnen. In de hoop dat we dat weekend nog naar huis zouden kunnen gaan, om thuis haar verjaardag te vieren. Ik geloofde er niet in, nadat ons al eerder was beloofd naar huis te kunnen gaan, maar de chemo meer kapot maakte dan ons lief was. We waren overgeleverd aan een ziekte die onvoorspelbaar was. 

Nu voel ik daar de sporen van. Probeer ik te vertrouwen op mijn overgevoelige gevoel voor wat kloppend en passend is in de krachten die ik op het moment heb. Nog steeds een zoektocht in Eem wereld die altijd meer vraagt en meer wil. Ik wil ook meer doen en meer bereiken, maar dan wel op mijn tempo. Deze week heb ik veel geleerd over de ik doe ik aan het worden ben. De ik die ik opnieuw moest uitvinden na een verlies waar geen woorden voor zijn.