3 jaar geleden werd je 4. Een gevoel dat zei dat we dat maar beter konden vieren alsof het je laatste verjaardag zou zijn. Gezien wat je het jaar daarvoor mee had gemaakt, niet zo'n gekke gedachte. We hadden je voor de dood weg gehaald. Dat voelde ik in elke vezel van mijn lijf. En ondanks de goede berichten na de laatste controle, was elke vezel in mijn leven er niet zeker van dat het gevaar geweken was. Het zullen de moedervezels zijn geweest, die me vertelden te vieren wat er te vieren viel. Geen moment zo kostbaar als het Nu.
Lieve Mirthe, hoe kon ik weten hoe ik zou moeten leren leven? Hoe ik mezelf opnieuw moest uitvinden? Mijn eigen kern vonden, beet pakken uit de leegte omhoog trekken? Want dat is wat ik moest doen, om te kunnen doen wat ik het liefste wilde: Leven.
Leven voor jou, voor je broer, maar vooral voor mezelf met mezelf op de eerste plaats. Het is de enige manier, elke andere zou jouw leven nutteloos, zelfs schadelijk maken. Ja, ik mis je. Ja, ik zie jou in je vriendinnetjes terug, in de dochtertjes van mijn vriendinnen, de meisjes van jouw leeftijd. Ik voel hoe hun handjes voelen als de jouwe, hoe hun knuffels voelen als de jouwe.
Nog 3 nachtjes slapen en jouw 3de verjaardag zonder jou om vast te houden, breekt aan. Weken lang zie ik overal aanplakbiljetten met jouw verjaardag erop. Overal is het feest, overal wordt er wel iets gevierd. Lieve Mirthe ik vier jouw leven elke dag, door wie ik geworden ben sinds wij samen op reis zijn geweest. Maar op jouw verjaardag zullen er 7 badeendjes voor jou door Assen zwemmen. Je zou het prachtig hebbrn gevonden, al die badeendjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten