Ik voel me narrig, onrustig, vervelend. Als ik geen afspraken had staan was ik met alle liefde zo weer mijn bed ingedoken, nadat ik Lars naar school had gestuurd. Het is de afgelopen weken zo druk geweest met de opening en alle nieuwe ontwikkelingen rondom het bedrijf. Dat de verjaardag van Mirthe op de kalender wel dichterbij kwam, maar voor mijn gevoel er ineens was. Overvallen door het gevoel dat het nog minder klopt dan vorig jaar. Alles voelt zo overweldigend en zo veel, nu ineens weer.
Natuurlijk ben ik trots! En kan ik niet anders zeggen dan dat ik heel veel, in korte tijd heb kunnen bereiken door de hulp van de juiste mensen. Maar dat dat ook even benauwend kan werken en me de vraag op plopt of ik het wel goed doe... pfff.
Op het beste moment vandaag komt Marga binnen, de uitvaartverzorgster van Mirthe. Zoals we van het weekend hadden afgesproken is ze er om 9 uur. Ze vraagt hoe het gaat, waarop ik automatisch zeg 'goed'. Ik haal diep adem en breek. Mirthe's verjaardag is de druppel geweest. Een knuffel, een bakkie 'troost' en een paar zakdoeken verder, kan ik weer lachen. Dit is precies wat ik nodig had. En dit is precies de reden dat ik wederom met Marga in gesprek ben: nazorg voor mijn generatie genoten na verlies van een dierbare.
Er is namelijk een wezenlijk verschil tussen rouwen op mijn leeftijd en rouwen op latere leeftijd. Menigeen van mijn leeftijd heeft nog nooit een rouwproces meegemaakt. Beide ouders leven nog, kinderen kern gezond en het huwelijk zoals tijdens de wittebroodsweken. Geen vuiltje aan de lucht dus. Elk van hen kan voorstellen hoe lelijk het leven voelt in mijn schoenen, maar daar houdt het mee op.
Wanneer je midden in het leven staat, is dit een ingewikkeld proces, waardoor je aan de zijlijn van hetzelfde leven wordt gezet. Je wil er wel weer middenin staan, niets liever dan dat! Je hebt immers niet gevraagd om dit verlies. Het is mooi als dat lukt, maar ergens gaat het knijpen en is het niet meer zoals het was. De maatschappij kan daar anders naar kijken. Die houd misschien even rekening met de omstandigheden, maar dan moet er wel weer iets uit je handen komen. Thuis zitten kan je immers altijd nog? Je bent nog jong en vitaal, dus hup aan het werk. En nog steeds, je wilt niets liever, want dat maakt het leven weer normaal en tastbaar, maar wat nou als het je niet lukt? Ondanks je wil en je inzet? Dan is het dubbel verlies, want je bent niet meer jezelf en ook dat is iets wat je moet gaan onderkennen, tegen wil en dank. Verlies van jezelf is wel het laatste wat je kan gebruiken. Hoe behoud je jezelf in zo'n situatie? Hoe kan jouw omgeving je helpen, en wat kan je werkgever doen om het proces van terug keer te vergemakkelijken?
Rouwen middenin het werkzame leven is ingewikkeld, maatwerk is noodzakelijk, juist wanneer het niet geboden wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten