Het gemis is tergend. Op een dag als gister, de dag van Mirthe, dan is dat rauw en scherper aanwezig! Het klopt niet om haar verjaardag te vieren terwijl ze haar eigen kaarsjes moet uit blazen. Hoe ik het op die dag juist probeer haar leven te vieren, op elke andere dag is dat mogelijk, maar niet op die dag. Dit jaar niet in elk geval. Wat een gemis.
Al hebben we het wel zijdelings gevierd met de terwater lating van 5000 badeendjes, een paar lieve vriendinnen en de burgermeester. Leuk hoor.
Om thuis weer het moeras van de emoties te ervaren. Vervolgens wel te kunnen relativeren dat het leven met Mirthe net zo verdrietig zou zijn (mogelijk nog verdrietiger) omdat ik zou zien wat ze niet meer kon en wat ze nooit zou gaan kunnen. De kloof tussen haar en de rest van de wereld zou groter worden, hoe onterecht zou dat zijn? Hoe moeilijk zou dat zijn om te zien, mijn lieve meisje.
Nu neemt dat mijn verdriet niet weg. Het is een kleine troost dat zij dat niet hoeft mee te maken. Maar wat zou ik haar graag de nageltjes lakken, de haartjes vlechten en haar glitterendste glitterjurk aan doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten