De tijd glijdt voorbij. Tijdens de lange ritten die ik zo nu en dan maak, zijn dat vaak onderwerpen waar ik aan denk. De tijd en wat de tijd met mij doet. De gebeurtenissen die mijn leven hebben verandert en hoe ik daar zelf invloed op uit oefen. De valkuilen die ik tegen kom en waarom dat elke keer een valkuil is. En ook zeker de ervaringen die mij goed doen, passeren de revue.
De vorige keer dat ik naar deze bestemming ging, was slechts een seizoen geleden. De herfst was bijna voorbij en nu is de lente net begonnen. Zo'n korte tijd, maar zoveel is er verandert. Het vertrouwen groeit en dat schildert zich af in de stappen die ik zet. Ik leer stap voor stap om weer te leven. Het juist de ervaring met Mirthe die me daarin zo stimuleert. Ik heb me immers voorgenomen om haar mee te nemen in mijn leven, maar dan heb ik wel een leven nodig om dat te kunnen doen. Zo maak ik van mijn leven een podium voor haar leven, haar inspiratie, haar nalatenschap.
Het is niet zo dat ik bij alles wat ik doe, zeg dat ik de moeder ben van Mirthe. Of dat het iedereen meteen duidelijk is hoe de vork in de steel zit, wanneer ik vertel wat ik aan het doen ben met het kaarsenatelier. Gelukkig maar, want niet overal is plek en een tijd voor een verhaal als van mij en Mirthe. Dat besef ik mij en dat wordt gewaardeerd.
Zo loop ik deze week op de beursvloer. Ik ontmoet bekenden en mogelijk nieuwe zakenrelaties. Daar is deze beursvloer immers voor op de Bedrijven Contact Dagen Drenthe. Nu ik meer ruimte heb, zijn er nog wel wat vierkante meters over die gevuld kunnen worden. Bijvoorbeeld met kaarsresten. Zo raak ik in gesprek met iemand van de gemeente. Mijn vraag is of de gemeente een initiatief heeft of een mogelijkheid heeft om inzameling op touw te zetten. Mijn gesprekspartner vermoed van wel en geeft me een naam.
Ze vindt het eigenlijk wel jammer dat ze niet eerder van mijn initiatief had gehoord, want het past precies binnen de focus van de gemeente om afval te reduceren en hergebruik te stimuleren. Het zou zelfs mooi zijn geweest als ik bij hun op het plein had gestaan deze Contact Dagen. Dat is natuurlijk een mooi compliment en inderdaad jammer. Al denk ik wel bij mezelf dat ik dat met de verhuizing moeilijk had kunnen combineren, maar dat geeft niet. Het is immers niet aan de orde gekomen, tot nu.
We praten nog even verder en wanneer we willen afronden, besluit ik toch om haar te vertellen van Mirthe. Het staat wel op de flyer die ze net in handen heeft, maar toch. Lezen tijdens een gesprek is natuurlijk niet handig en dat heeft ze dan ook nog niet gedaan. Ze kijkt naar de foto van Mirthe, ze knikt en is even stil. Ze vraagt of ze mij een compliment mag maken. Het is niet het gewone compliment, wat ik vaker hoor, dat het knap is dat ik dit doe na/met zo'n groot verdriet. Nee, ze maakt mij een compliment om de manier waarop ik hier sta. Je begint als ondernemer met je vraag over inzameling, je laat je product zien en vervolgens als het goed voelt, vertel je de kern van je onderneming. Dat is knap.
Dat is een compliment waar ik niet op had gerekend en het raakt mij. Het geeft weer, welke weg ik aan het afleggen ben en waar ik nu sta op die weg. Ik benoem het wel naar haar, dat ik dat leer met de tijd, wanneer en of ik het wel vertel. Eigenlijk is het altijd goed om te vertellen, maar de timing bepaalt de toon van het gesprek.
Tijd en ervaring leert me veel. Tijdens de terugrit na een cliëntenraadsvergadering bedenk ik mij weer wat een weg ik erop heb zitten. En hoe Mirthe heeft bijgedragen aan mijn leven en aan wie ik ben. De rouw om haar gemis is intens, maar heeft me ertoe aangezet om mezelf opnieuw uit te vinden. Ik geloof dat dat de kern is van rouw. Iets wordt je ontnomen door de loop van het leven en dat iets heeft jou gedefinieerd. Doordat het ontnomen is, is de vraag nu wie je bent na dit verlies. Dat is een ingewikkeld traject en een enorme kans om jezelf onder de loep te leggen en te gaan kiezen voor wie je wilt zijn. Ik kies ervoor om de moeder van Lars én Mirthe te zijn. En daarbij hoort in dit geval het ondernemerschap, wat me nog meer identiteiten geeft dan ik voor mogelijk had gehouden, zoals begeleider, werkgever, leverancier, zakenrelatie, vertegenwoordiger... en vast nog wel meer, maar nog altijd in eerste plaats moeder van Lars én Mirthe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten