brief aan de koning

Beste Koning Willem-Alexander,

Gefeliciteerd met uw verjaardag. 50 jaar, een mijlpaal. Dat verdient een feestje. Wat natuurlijk sinds 3 jaar op deze dag. Dit jaar is om de mijlpaal een goed moment om ook terug te kijken op 4 jaar koningschap. Wat u niet weet, is dat ik diezelfde 4 jaar een turbulent leven heb gehad. Geen sprake van sleur te bekennen. Vandaag 4 jaar geleden at ik ook taart, niet voor uw verjaardag, nee. Het was voor een jongen due normaal op Koninginnedag zijn verjaardag vierde, maar dat jaar anders koos. Op zijn verjaardag werd er toen immers een ander feestje gevierd. Ik herinner me die dag nog goed. Ik was niet van plan te gaan mee feesten, eigenlijk was het de bedoeling dat ik zou werken. Maar die planning werd overhoop gehaald door mijn eigen koninginnetje. Zij zorgde ervoor dat ik toch flarden van uw huldiging kon zien, mijn koninginnetje. Mijn koninginnetje was namelijk net volledig door het lint gegaan. Blinde paniek en dat had haar uitgeput. Zodra ze mij weer herkende kroop ze bij mij op schoot. Vreselijk om te zien hoe een prachtig meisje van 2,5 jaar haar moeder niet herkent, machteloos was ik. Nu ze zich weer veilig waande bij mij op schoot, kon ze een beetje rust pakken. En ik kon kijken hoe u tot koning werd gekroond. Het contrast was groot. U betrad een nieuwe wereld in een ambt dat u inmiddels durfde te dragen. Ik betrad ook een nieuwe wereld, 1 die ik niemand zou toewensen, maar ik moest. Mijn koninginnetje had mij daar nodig. De wereld van de kinderoncologie... een hersentumor die we net die ochtend voor het eerst op het beeldscherm hadden gezien. Gister hadden de artsen het ons verteld. Nu zaten we ingesloten in een achtbaan met ongekende turbulentie. De volgende dag de operatie, geen tijd te verliezen.
Ik zal alle details besparen. Die staan wel beschreven op het blog van Mirthe, mocht u het willen weten. Waar ik u eigenlijk voor schrijf is over het interview van gistet.  U heeft daarin Nederland een stukje van uw persoon laten zien, van de mens met huid en haar, met gevoel. Ik wil u daarvoor hartelijk danken. Met name het moment dat u uw broer Friso benoemd en hoe groot het verlies is. Uw gezicht zegt meer dan de woorden die u nauwelijks kunt uitbrengen. Met een brok in de keel die met een slokje water weg gespoeld wordt, om uzelf de gelegenheid te geven uzelf te herpakken. En dan de opmerking van Wilfried, die kort samenvat wat er met u gebeurt: dit is een litteken dat nooit heelt, begrijp ik dat goed? U rest een bevestigend knikje, de brok in de keel is er toch nog. Nog een slokje water. Wilfried stapt over op het volgende onderwerp. Een dankbare blik van u, Friso grijpt u naar de keel. Niemand die dat vreemd vind, zo blijkt uit de reacties na het interview. U heeft hiermee een hoop erkenning gegeven aan iedereen die een verlies heeft geleden. Sommige littekens helen niet, punt.
En nee, een moeder hoort haar kind niet te verliezen. Mooi dat u uw moeder daarmee ook erkent in de positie die zij heeft. Ongeacht de leeftijd van het kind, 46 of 4 jaar, het hoort niet. Wilt u haar de hartelijke groeten doen, van een moeder die haar begrijpt?
Nogmaals dank voor uw openheid, dit is wat de wereld nodig heeft. Begrip, zelfkennis en emoties kunnen tonen, ongeacht de tijd die is verstreken.
Fijne verjaardag. Ik hoop dat u goed in het zonnetje wordt gezet. Is er al voor u gezongen, met ontbijt op bed?
Groetjes,
De moeder van koningin Mirthe