meivakantie...

Het is meivakantie. Die allervreselijkste vakantie van het jaar. Zo voelt het dit jaar in elk geval en dat overvalt me.
Ruim, ruim voor de wekker word ik wakker. Ja, de wekker gaat nu gewoon af, ondanks de vakantie, want ik heb vaste werkdagen. Mijn hoofd zit vol met de opening op 1 juni, de open dag op 3 juni, de presentatie op 2 juni, de workshops die in de planning staan, de bestellingen, de adressenlijst, de rekeningen, de ... eigenlijk loopt mijn hoofd over, want wat me het meest in de greep heeft zijn deze dagen 4 jaar geleden. De huisarts, WZA en 2 x op dezelfde dag naar het UMCG, want de 29ste zou Mirthe de eerste MRI ondergaan, onder narcose. Vreselijk vond ik dat. Niet wetende dat dit slechts een kleine hobbel zou blijken te zijn ten opzichte wat er diezelfde week nog komen zou gaan...
Je zou denken dat dat in het niet valt met de dagen van de sterfdag, maar nee, dit is minstens zo vreselijk om weer doorheen te gaan. Die dagen zetten ons leven op de kop. Het begin werd ingeluid van het einde, al wisten we dat toen natuurlijk niet. Het einde leidde uiteindelijk ook weer naar een nieuw begin waar ik nu zo druk mee bezig ben. Het één is niet los te maken van het ander. Het is ook allemaal nog maar zo kort geleden. Wat is nou 4 jaar? Het is niet zo lang, toch is het de leeftijd die Mirthe mocht behalen en dat heeft een grote indruk achtergelaten.
Weer de meivakantie en weer lijkt het weer met mijn emoties mee te doen. Koel, regenachtig en vooral alle reden om binnen te blijven. Het is prima, geen reden om vrolijk te doen alsof het allemaal wel lukt. Deze week is even een ontlading van verdriet, verlies en succesvol de liefde te laten zien voor wie ik zo mis...
Vandaag begint de dag met tranen en zonnenschijn. Misschien dat het laatste een beetje helpt en de dag wat lichter maakt.