Koningsspelen hebben voor mij een bijsmaak. De eerste waren immers in 2013, die vrijdag voor de vakantie. Die vrijdag dat we voor het eerst met Mirthe over drempel van het UMCG stapten. Verwonderd keek ik toe hoe in de patio van het kinderziekenhuis de Koningspelen een aangepast programma werd uitgevoerd. Mirthe wilde er niks van weten. Zij reed liever op de poli rond in een autootje.
Ik kon mij nauwelijks focussen. Ik probeerde te voor komen dat ik in een paniekaanval terecht zou komen. Gister stapten we net bij de huisarts binnen en inmiddels hadden er al 4 artsen een lichamelojk onderzoek gedaan, slechts het begin van een traject dat zich de komende 17 maanden in sneltreinvaart door ons leven zou trekken. Om met een noodrem tot stilstand te worden gebracht. Want genezing was uitgesloten.
Feest dus op het schoolplein. Maar niet alleen feest om de Koningspelen op Lars zijn school. Het is dubbel feest, want vandaag wordt een schoolgenootje in het zonnetje gezet. Hij is genezen van kanker. Fantastisch!
Mirthe haar boom staat er vlakbij, mooi in bloei. Haar broer was er niet op voorbereid en weet zich geen raad met de situatie. Waarom weet ik dit niet? Waarom is het leven voor iedereen gewoon? Waarom is het zo moeilijk te begrijpen dat dat gewoon voor ons anders is? Waarom kan er niet even de ruimte gegeven worden om te kiezen?
Het verdriet slijt nooit, het missen wordt groter, het leven gaat door. Ik lach, ik praat, ik loop, ik leef, altijd met een extra dimensie, altijd met het diepe verdriet, het intense houden van. Voor mij is dat geen keuze, het is een feit, een gevolg van de kanker in ons leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten