stil en sprakeloos. Er zijn geen woorden en toch is er zoveel dat onder woorden gebracht zou willen worden. Zoals: waarom? of: Moet dat nou? en: Houd het dan nooit op?!
Op facebook lees ik natuurlijk ook de berichten van Sabine, die deze week is overleden aan een hersentumor. Haar laatste wens om veel post te krijgen is massaal gehoor aan gegeven en zodoende is nu ook veel aandacht voor haar overlijden.
Op het nieuws is vandaag te horen dat een jongen van 12 jaar, geen chemo hoeft te krijgen, volgens de rechter. De jongen is wilsbekwaam verklaard en mag weigeren. De jongen kiest voor de alternatieve behandeling die zijn moeder wenst, om de hersentumor die hij heeft te bestrijden. Ik hoop van harte dat het werkt, echt. Laat er een wonder gebeuren.
En dan. Ik ben vandaag onrustig. Ik werd vannacht ineens wakker door dat onrustige gevoel, dat ik niet plaatsen kon. Nu wel. Inmiddels heeft school het me verteld. Een oud leerling, die door de gevolgen van zijn hersentumor naar een andere school ging, nu in groep 8 zou zitten, is gister overleden. Zodra ik het lees, stromen de tranen. Damn. Al weken denk ik aan hem en zijn familie. Hoop ik op weer een wonderlijk wonder, zoals hij ze al vaker liet ontstaan. Helaas.
De jongen in kwestie is ruim een jaar voor Mirthe ziek geworden. Hij was dan ook al ruimschoots klaar met de behandeling toen wij in hetzelfde schuitje verzeild raakten. Hij kon lopen, fietsen en uiteindelijk zelfs zwemmen. Eten en drinken ging goed, allemaal mooie berichten en een prachtig voorbeeld voor hoe ik het voor Mirthe zou wensen. Want al die dingen kon zij niet meer. Hij had ook genoeg beperkingen, daarom was hij naar die andere school gegaan. Maar dat maakte mij niet uit. Hij en zijn gezin lieten mij een kijkje in de toekomst nemen met Mirthe. Daar hield ik mij aan vast.
Toen Mirthe niet beter zou worden en kort daarna overleed, kwam zijn moeder onze condoleren. Ik was verrast en ontroerd. Haar kind was genezen, hoe moeilijk kon het zijn om geconfronteerd te worden met dit scenario?
Onwillekeurig schoot bij mij de gedachte door het hoofd dat het de volgende keer wel andersom zou kunnen zijn. Om meteen te hopen dat het niet zo zou zijn! En nu dus toch.
Stil en sprakeloos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten