Ik ben amper een maand verder. De inrichting gaat nog gestaag verder. Zo komt er telkens meer logica in het geheel met het oog op samenwerken. Want dat is nu wel de bedoeling. Samen werken in het bedrijf dat jouw naam draagt! Wie had dat gedacht Mirthe. Wie had daarvan kunnen dromen? Ja ik natuurlijk. Dat dan weer wel. Als ik iets in jouw naam doe, dan doe ik dat graag goed en graag volledig in jouw eervolle herinnering. Hoe jij het leven leefde, hoe jij was en hoe jij iedereen voor je kon winnen. Ik heb van jou geleerd, Mirthe. Dat een open blik je veel meer geeft dan jezelf te bewapenen omdat het misschien wel eens verkeerd zou kunnen lopen. Een open blik geeft je meer kwetsbaarheid, maar het geeft je veel meer terug dan je had kunnen voorstellen.
En toch, realiseer ik me deze hele maand, wat een weg ik heb afgelegd sinds jij 2,5 jaar geleden jouw laatste dagen bij ons beleefde. Het is nog maar zo kort. Zelfs 4 jaar geleden nog maar, dat er nog niks van dit scenario denkbaar was. Dat ik voor het eerst van het Prinses Maxima Centrum hoorde in de huiskamer van een cliënte van mij. Wiens stiefvader uitkeek naar de dag dat hij daar zou gaan werken, want dat was hem al bekend.
En ik mij gelukkig prees dat dat een wereld was die ik niet kende, niet wilde kennen en nooit toe zou behoren... vrijwillig dan. Nee, wie wil dit vrijwillig? dan moet je wel gek zijn, dacht ik toen.
Nu bouw ik een bedrijf in jouw naam op. Dat opbouwen gaat gepaard met loslaten. Want alleen dan kan ik bouwen. Het opbouwen gaat gepaard met verbinden, want alleen dan kan ik bouwen. Het gaat zo dubbel op en zo hand in hand. Het is net het echte leven.
Terwijl ik dit opbouw, verken ik mijn mogelijkheden om me in te zetten voor de kinderen die me aan jou doen denken. Ik zet mijn ervaring in, hoewel dat voor sommigen een gevoelige snaar raakt, want ik sta immers symbool voor dat wat menigeen niet wil mee maken. Begripvol als ik ben kan ik daar best inkomen. Het weerhoudt me er echter niet van te doen, wat ik denk dat ik kan, om mee te denken in het proces van ontwikkeling waarin het PMC zich nu bevind. Al voelt het nog als verkennen, zo onwennig in dit opzicht. Me opnieuw een nieuwe identiteit aanmeten.
Een goede voorbereiding is wel wenselijk. Zo neem ik de stukken door, voor de komende vergadering van de cliëntenraad. Het is bijna 9 uur 's avonds. De deurbel gaat en ik heb net de deur bij de buren dicht horen gaan, vreemd op dit tijdstip.
Het blijkt weer een werver te zijn, in het overbekende knaloranje van Kika. Verbaasd over dit handelen, hoor ik het allervriendelijkste meisje aan. Ze zal studente zijn en vertelt me zeer overtuigend dat ze een actie houden om voor immunotherapie geld inzamelen. Wederom verbaasd (en iets geagiteerd) zeg ik dat dat toch al kan? Ja maar dat is voor volwassenen. Nee, zeg ik, dat kan voor kinderen ook. Ja, maar niet voor alle kinderen. Zucht, ik snap het al, zij is niet goed geïnformeerd en treft het niet met mij. Ik besluit haar geen verdere lezing te geven over wat ik weet, maar voel wel dat ik hier weer wat mee ga doen... Ten eerste omdat de info niet klopt. Ten tweede omdat het de tweede buurtactie is, sinds ik hier woon en dat is amper een half jaar.
Dit arme wichtje kon er ook niks aan doen, dat zij niet beter weet. Zij doet haar werk. Maar ik vind het niet ten goede komen van de goede naam van Kika dat er zo wordt gehandeld. Met die insteek informeer ik wederom Kika over het handelen van hun wervers. Terloops bied ik ook maar aan dat ik best met het bureau dat de training van de wervers verzorgd in gesprek wil gaan. Wordt vervolgd.
Door dit soort ervaringen merk ik hoe ik geraakt wordt. Dit is niet zo maar een verkoop actie. Dit is een actie waarmee ook aan mijn kind gezeten wordt. Zonder Kika had Mirthe helemaal geen kans gehad. Dat besef ik maar al te goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten