Gek is dat. Jaren lang is deze dag voorbij gegaan. Van slechts enkele weet ik nog hoe ik me voelde. Maar sinds Mirthe voelt het zo veel anders. De dood is zo veel 'dagelijkser' geworden.
Mijn vader was geen onderdeel van mijn dagelijkse leven. Dat is hij nooit geweest. Zijn dood was een heel abstracte ervaring wat betreft het rouwen. Hij was niet meer of minder aanwezig. Het was meer het emotionele besef dat hij nooit meer vader zou gaan worden in de tijd die nog zou komen. Die kans werd met zijn dood onomkeerbaar door gesneden.
Nu is het al 17 jaar verder. In die tijd is veel gebeurt. Ik ben nauwelijks meer wie ik toen was. Al voel ik nog hoe ik die dag de telefoon op nam. Hoe ik van mijn moeder hoorde dat mijn vader niet meer leefde. Wat gezien de omstandigheden een bijzonder gebeuren was. Ik zie nog hoe nuchter mijn enebroer reageerde, die op dat moment net bij ons was. Hoe we wachtten op mijn andere broer, want zij zouden die avond bij onze vader op bezoek gaan in het UMCG. Ik voel nog hoe ik de keuze maakte met hen mee te gaan, nu hij was overleden. Ik had geen idee wat de bedoeling was. Ik had nog nooit eerder een overlijden van zo dichtbij ervaren. Ik had geen idee en deed wat mij het beste leek om te doen.
Het was zenuwslopend. Samen in de familiekamer met zijn vrouw en haar familie. Het was niet anders. Haar dochter legde mijn vader af. Ik vond dat zo knap en fijn tegelijk dat zij dat deed. Ik kon het niet, gelukkig werd die keuze mij niet gegeven.
Toen was het dinsdag 7 maart net als nu. Toen had ik een droom gehad, de nacht ervoor. De garage van mijn vader was altijd vol projecten waar hij mee bezig was. Dat konden wasmachines of tv's zijn, die buren bin hem voor reparatie brachten. Het was er donker en rommelig. Maar in mijn droom was het licht en schoon, bijna steriel. Zijn werktafel was vervangen door bistro stoeltjes en tafeltje. Heel mooi, maar duidelijk niet meer functioneel voor mijn vader.
Natuurlijk is de droom in het geheel helder, maar dat wist ik nog niet toen ik die dinsdag op stond. Ik was vrij die dag. Ik voelde me onrustig en ik wist niet zeker of de droom een boodschap was of misschien weer gaf hoe ik zelf tegen de situatie aan keek.
17 jaar geleden werkte ik bij de grootste kruidenier van het land. Ik had er al die tijd met plezier gewerkt, al wilde ik graag studeren. Ook dat werd na vandaag mogelijk. Nu ik niet meer aanspraak kon maken op een aanvulling van mijn vader, zoals dat volgens de toenmalige DUO zou moeten.
De situatie was veranderd en dus ging ik later dat jaar studeren: SPH. In het derde haar strandde ik, het rouwproces dat ik noet wilde aan gaan, haalde mij in. Ik ging werken op mijn voormalige stage plek en stopte met de studie.
Door een samenloop van omstandigheden pakte ik de studie weer op toen Lars 1 jaar was. Om 2 jaar later alsnog mijn diploma in ontvangst te nemen. Het is dan inmiddels september 2009. Ik ben net zwanger van Mirthe.
Kort na mijn terugkeer na het zwangerschapsverlof voel ik me niet meer op mijn plek. Wat ik wel wil is me zelf niet duidelijk. Ik moet stoppen met dit werk en besluit als zelfstandige in de zorg te gaan werken.
Mirthe werd ziek en ik stopte met werken. Wat betekende dat ik geen inkomen meer had. Gelukkig is er in ons land dan toch een vangnet. Zodat ik me kon concentreren op Mirthe. Na haar overlijden wil ik geen zorg meer. Liefst iets met coachen/ begeleiden maar niet meer dagelijks dezelfde routines.
En dan is het 2017 en heb ik een eigen bedrijf. Een medewerker die ik coach en ern nieuwe medewerker is aangemeld. Mijn SPH diploma komt na ruim 7 jaar eindelijk hief van pas. Wie had gedacht dat er zoveel voor moest gebeuren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten