Ik ben het type piekeraar, analyseren en kan heel goed doemscenario's uitdenken. Ik wik en weeg wat de pro's en tegen's zijn, voor ik beslis om door te zetten of af te wachten of te stoppen. Ik heb een hekel aan spijt krijgen van beslissingen die ik niet weloverwogen maak. En ik wil al helemaal geen schuldgevoel dragen voor de gevolgen van mijn keuzes naar anderen toe. Dit zorgde er altijd voor dat ik rekening met heel veel meer, dan ik kon overzien, maar vooral met anderen op mijn netvlies. Die zag ik immers, ik zag de gevolgen van mijn keuzes. Zelden hield ik rekening met wat ik nodig had. Ik zag mezelf immers niet? Ik ben mezelf, maar als ik de groep rond kijk, zíe ik niet mezelf. En dus hou ik rekening met iedereen, behalve ene persoon waar ik mijn leven lang mee moet leven: Ik.
Dit schijnt een heel vrouwelijk fenomeen te zijn. De zorgende kant die ons van nature zo goed ligt. We maken beslissingen op basis van het in het verleden behaalde resultaten en nemen zelden roekeloze risico's. We houden rekening met het grotere geheel. En vergeten niet zelden onze eigen ik te erkennen als een doorslaggevende stem. De onvrede die dan na een beslissing kan blijven hangen is maar moeilijk te duiden, want iedereen is toch tevreden? Maar door onze eigen ik niet te erkennen, kan het voor de eigen ik ook niet als bevredigend voelen, wat de beslissing ook is. Dus blijft het knagen, blijft het wikken en wegen, het piekeren, het analyseren, het niet-weten-waar-de-onvrede-vandaan-komt-gevoel.
Ik verander, al ben ik nog steeds aan het piekeren, analyseren en aan het wikken en wegen of ik doe wat ik kan om Lars te bieden wat ik kan. Zelden ben ik geheel tevreden. Alleen is het nu niet omdat ik geen rekening houd met mezelf. Nu is het omdat ik niet weet wat mijn inspanning voor resultaat heeft. Misschien moet ik meer doen, misschien laat ik steken vallen, misschien moet ... het is natuurlijk eindeloos. Ergens ben ik ook een control freak, al zullen er weinigen zijn die mij zo zien. Want ik plan niet veel tot in de details, ik plan nauwelijks eigenlijk. Plannen leiden tot teleurstelling, want plannen scheppen verwachtingen. En ik houd niet van teleurstelling. Nee door het afzien van plannen, houd ik de controle over teleurstellingen.
Als moeder heb ik natuurlijk vele teleurstellingen beleefd. Niet door wat mijn kinderen deden, maar wel dat ik hen niet heb kunnen beschermen tegen leed. Ik heb gedaan wat ik kon en ging daarin verder dan menig moeder. Zo vind ik borstvoeding een goede basis en heb daarin mijn uiterste best gedaan, om maar een voorbeeld te noemen. Ik liet Mirthe's tongriempje liever klieven door een verloskundige dan onder narcose in het ziekenhuis. Ik ging liever met haar oorontstekingen naar een osteopaat, dan naar de kno arts. Kun je je voorstellen hoe mijn wereld op zijn kop stond toen bleek dat al mijn inspanningen niet hadden kunnen voorkomen dat de kanker haar als gastdame uit koos? Alle inspanningen en controle die ik dacht te hebben, werden teniet gedaan. Al zal ze de liefde waarmee ik mijn inspanningen uitvoerde wel hebben ervaren.
Vandaag ben ik trots op Lars en ook om mijzelf. Een bezoek aan de tandarts is toch altijd een beproeving. Daar kan ik geen controle over uitvoeren. De tijd dat ik zijn tanden poets is verstreken, dus nu is het hopen dat hij het zelf goed genoeg kan. Ik weet nog dat hij als 4 jarige kiespijn had en dat er een flinke zwarte plek zat op één kies. Conclusie van de tandarts was toch maar de tand te laten trekken: onder narcose. Ik heb toen erger gehuild dan toen Mirthe, twee jaar later, haar diagnose kreeg. Ik voelde me falen naar Lars toe, ik had zijn tanden niet goed verzorgd. Het staat niet in verhouding tot elkaar, beide dingen gebeuren nou eenmaal. En misschien voelde ik bij Mirthe wel, dat het instorten te veel van mij zou vragen en het beter was om overeind te blijven. Gek hoe het kan lopen, logica is nauwelijks van toepassing.
Vandaag heeft Lars geen gaatjes, dat heeft hij het afgelopen jaar niet gehad. Hij ligt rustig in de stoel, al begrijpt hij het Duitse accent niet helemaal, hij doet wat hem gevraagd wordt en mag trots op zichzelf zijn dat hij zo rustig blijft. En ik ook, want ik zit er heel relaxt bij, trots te wezen bij elke tand en kies die 'mooi' wordt genoemd. Met allemaal wiebelkiezen en nog meer doorbrekende volwassen kiezen, doet mijn mannetje het supergoed!
Ik leer mijn keuzes te maken op waar ik mij zorgen om maak. Dit was er niet één van, al ben ik opgelucht met dit resultaat. Ik maak mij wel zorgen om andere dingen, maar dat is toch hoe ik in elkaar zit. Ik heb het altijd gedaan en soms is het fijn om te weten wat je altijd deed, ook nu nog een onderdeel is van wie ik ben. Ik ben in ontwikkeling, dat wel. Dat is ook altijd zo geweest. Al dacht ik daar ooit anders over, ooit dacht ik dat het een keer 'klaar' zou zijn. Nu ben ik blij dat het nooit klaar zal zijn, dat houd het leuk, want ik hou van ontwikkeling en verandering, al kan dat heel spannend zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten