Flashback: Kerstvakantie 2012/13

Het is inmiddels 2 jaar dat ik als zelfstandige in de zorg werk. Uiteenlopend werk, maar nog steeds was ik billen en nog steeds zorg ik voor passende activiteiten. Het is niet wat ik ervan had verwacht als ik heel eerlijk ben. Liever doe ik meer met de begeleiding, maar die cliënten zijn maar moeilijk te vinden. Wel ben ik tevreden met het aantal uren dat ik kan declareren. Al ben ik ook vaak aan het werk als mijn kinderen thuis zijn. Een schuldgevoel dat onderhuids sluimert, want ik mis veel van hun tijd. Er is weinig over van de idealen waarmee ik dit ben begonnen.

Nu net in deze 2 weken kerstvakantie vind er switching plaats van het clientenbestand. De één door overmacht, de ander door mijn eigen keuzes. En ook nieuwe aanmeldingen komen binnen. Zo ook voor een puberende jongedame. Ze is te oud aan het worden voor de zorgboerderij, te oud om door haar moeder naar zangles te worden gebracht en te jong om daarvoor zelf naar Groningen te gaan. Het PGB is een uitkomst en tussen de jongedame en mij klikt het. 

Het zijn de woensdagmiddagen om de week, dat we in de spits naar Groningen rijden. Rechtstreeks naar het UMCG en net voor de parkeergarage linksaf, richting centrum. Elke keer moet ik denken aan de keren dat ik die garage wel in reed. Laatst nog met één van mijn clientes, zij is daar haar levenlang al onder controle. Maar ook jaren daarvoor, om mijn vader te bezoeken, die daar die middag zijn laatste adem uitblies.

Het mag duidelijk zijn dat ik elke woensdagmiddag blij ben, dat ik linksaf kan slaan, richting centrum. 

Tijdens het kennismakingsgesprek met de moeder, stiefvader en jongedame in kwestie, komt ook hun kostwinning aan de orde. Moeder werkt in de zorg, stiefvader ook. Als kinderverpleegkundige in het Radboud. Dat is een eind weg, zo wordt me snel duidelijk, maar goed te doen in de constructie waarin hij werkt. Een soort van week op, week af.

Ach en het is maar tijdelijk, zo vertelt hij. Zodra het Prinses Maxima centrum wordt geopend gaat hij daar werken. Hij zal de vraagtekens in mijn ogen hebben gezien, want dat zegt mij niets. Hij legt uit dat hij op de kinderoncologie werkt en dat het PMC een centraal centrum wordt voor alle kinderen met kanker in Nederland. Oke, interessant, zeg ik, maar denk ondertussen dat ze ook overal wel wat voor proberen te regelen... gelukkig heb ik daar niks mee te maken. 

Hij vertelt verder dat het nog wel een paar jaar gaat duren, want de bedoeling is dat het in 2016 geopend wordt. Hij heeft nu in het UMCG gesolliciteerd zodat hij dichterbij huis kan werken, maar verhuizen zullen ze toch wel. Het PMC wordt in Utrecht gebouwd. Hmm, nou het is maar net waar je passie ligt, denk ik. Ik ben blij dat het niks met mij te maken heeft en dat mijn kinderen gezond zijn!

Dit was 4 jaar geleden. Vlak voordat we ontdekten dat Mirthe ziek was en we onze intrek konden nemen in het UMCG op de kinderoncologie afdeling. Nu kijk ik heel anders naar het PMC. Het is nodig en een mooi initiatief, wat enigszins ambitieus is in de gestelde doelen. De stiefvader werkt inmiddels in het PMC en ik neem ook mijn deel in de ontwikkeling van het PMC, vanuit de cliëntenraad. Werken aan de toekomst, op basis van een ongewild verleden.