Daar lopend denk ik aan hoe mijn moeder mij daarnaar toe nam. Hoe graag ikzelf mijn dochter daar naartoe had genomen. In zekere zin doe ik dat nu, maar je zal begrijpen dat ik het liever in andere vorm had gedaan. Ik loop langs de beek, die door mensenhandelen veranderd is, zodat het een natuurlijkere uitstraling heeft. Grappig, hoe dat wordt gedacht en hoe we voor de gek worden gehouden door onszelf. De natuur de natuur laten kan haast niet meer, liever ons ermee bemoeien om de natuurlijke uitstraling in elkaar te knutselen. Want meer is het niet, het is niet de natuur zelf. Het is de mens met zijn rare gedachtegang dat alles maakbaar is, zelfs de natuur.
Net zo raar als het idee van de eindigheid. Alsof het niet mag gebeuren, er niet mag zijn, want het is ondenkbaar dat we verder kunnen leven met de aankondiging of de vervolmaking van de dood. Dat we dat toch blijken te kunnen, wordt talloze malen verwezenlijkt, dag in, dag uit. De natuur heeft zijn antwoord klaar. De dood is er. De dood maakt ander leven mogelijk. De specht die in het dode hout van een boom huist, zou niet zonder de dode boom kunnen leven. Of de hulst, die op deze plek rijkelijk groeit en tot volwaardige bomen uitgroeit, laat zien dat het de dood koestert en accepteert als de loop van het leven. Het omhelst de afgestorven stam en vormt nieuw leven om die stam heen. De stammen houden elkaar overeind en blijven leven ondanks dat een deel van hen dat hen dat niet meer doet. Een mooi symbool voor hoe gezinnen verder leven, elkaar erdoor heen helpen, terwijl ze samen de stormen trotseren.
Op zulke stille momenten in de natuur, ervaar ik mijn dochter dichtbij mij. Ze laat me kijken naar het leven op een andere manier. Dat had niet gekund als ze hand in hand met mij door de natuur had gelopen. Zo leef ik met de dood en weet ik hoe zij mij vormt, dag in, dag uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten