op eigen koers

Wanneer er een trauma wordt geboren, is het heel moeilijk om het leven verder te leven. Er is iets veranderd, iets wat niet was voorzien en iets dat niet meer terug gebracht kan worden naar het oude. Het is niet iets wat zo bedoeld is geweest, iets wat niet in de lijn der verwachting plaats vind. Alhoewel je in het leven alles zou kunnen verwachten, maar laten we het erop houden dat het niet behoort tot de dagelijkse gang van zaken.
Het trauma zet je leven op zijn kop en alles wat vast stond is ineens los, alles wat een ordelijke plek had, is chaos geworden. Wat je had verwacht is niet waar geworden.
Een trauma is op heel veel levensgebeurtenissen van toepassing, alles van geboorte tot dood, kan daarbij een rol spelen. Denk maar aan een ongeluk, een slecht nieuws bericht, een relatie breuk. Wat voor de één een trauma is, hoeft voor een ander niet zo te zijn. Het is de manier waarop ermee wordt omgegaan dat het een traumatiserend effect kan hebben. Of eerdere ervaringen met trauma, kunnen bepalend zijn of iemand om kan gaan met de klap.
Denk maar aan een geboorte. Voor de ene moeder is dit het meest geweldige moment en voor de ander is dit een ervaring die het liefst niet wordt herhaald. Verwachtingen, ervaringen en feitelijke gebeurtenissen vormen eigenlijk samen een uitkomst van hoe het geheel wordt beleefd en bestempeld.
Nu zijn er veel dingen te ondervangen voor een geboorte. Maar het blijft een onderdeel van het leven en het leven is nu eenmaal niet maakbaar, al wordt dat zo vaak wel gedacht. Het is niet erg dat er iets gebeurt dat niet gepland is, of dat niet werd verwacht, maar het is de manier waarop daarmee wordt omgegaan dat bepaald of het een traumatiserend effect heeft op het verdere leven of juist een bekrachtigend effect.
Om het even bij de geboorte te houden, zal ik even terug gaan naar de geboorte van mijn moederschap. Ik zag wat het bij de vriendinnen om mij heen deed om moeder te worden, maar ik had geen idee wat het met mij zou doen. Achteraf was ik niet goed voorbereid op dat hele pakket aan moederschap. Ik vond het mooi, maar ook zwaar, zo overweldigend. Mijn omstandigheden waren ook anders dan die van de vriendinnen waar ik mezelf mee vergeleek. Toch wilde ik niet voor hen onderdoen en vooral laten zien dat ik het ook allemaal kon: gezin, werk, opleiding en vrije tijd combineren.
Het lukte, al weet ik nu niet meer hoe ik dat toch voor elkaar kreeg. Ik ben inmiddels toch weer veranderd... Inmiddels doe ik dingen, waarvan anderen niet snappen hoe ik dat voor elkaar krijg, hoe gek kan het lopen.
Het is natuurlijk te begrijpen dat er nog een paar traumatiserende ervaringen tussen toen, toen ik net moeder was, en nu liggen. Te horen dat je kind een ernstige ziekte heeft, die een serieuze bedreiging vormt voor haar leven, is er één van. Te horen dat de ziekte zich voor een tweede keer manifesteert, is er nog één. En dan te horen dat de behandeling geen schijn van kans maakt, ten opzichte van de voortvarende ziekte en het zeker is dat je kind het leven zal verlaten...
Het zijn slechts enkele voorbeelden, ik kan er meer noemen, wat mij bekwaam heeft gemaakt om mijn leven te blijven leven, ondanks de gebeurtenissen die zich voor bij hebben getrokken en mijn route hebben bepaald. Want dat doen deze trauma's, ze bepalen de route. De weg voort zetten die was ingeslagen is zelden een optie. Het kan je verlammen, omdat je niet meer durft te vertrouwen op de volgende stap, want daar kan weer een valkuil liggen. Het kan je naar beneden halen en je terug doen trekken in de schaduwen van het leven. En het kan je naar grotere hoogten doen gaan, want dan kan je het grotere geheel overzien en begrijpen waarom het zo'n verloop heeft gevormd in je leven.
Er zijn dagen dat ik wil blijven zitten. Geen zin in verrassingen, omdat ik me heb durven bewegen. Er zijn dagen dat de zon me te vel voorkomt en ik liever de schaduw op wil zoeken. Toch is het de voorkeur die gaat naar hoogte te verkrijgen. Te zorgen dat ik begrijp, wat misschien nooit volledig begrepen kan worden. Dat geeft niet. Het zorgt voor beweging. Het zorgt voor contact en voor nieuwe invalshoeken, waardoor ik misschien beetje bij beetje het vertrouwen kan vinden om mijn leven te leven op eigen koers.