terugblikken

Ik leef niet in het verleden. Het verleden heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Ik verander continue, een beetje en soms heel ingrijpend. Soms is het alleen mijn beeld op een herinnering die verandert, soms gedraag ik me totaal anders dan ik van mezelf gewend ben. Gewoon omdat het verleden me heeft verandert.
Dagen als vandaag, door de datum die de kalender aan geeft, kijk ik weer terug. Weet ik weer precies hoe zo´n mooie nazomerse dag het 2 jaar geleden was. Hoe ik buiten op het bankje bij de zij ingang van het UMCG al een donkerbruin vermoeden begon te krijgen van het bericht dat we zouden krijgen, na die MRI die de volgende dag zou worden gemaakt. Het zou de laatste MRI zijn, die Mirthe onderging. De laatste en tegelijk ook eens een keer dat ik me niet druk maakte, omdat het weer eens langer duurde dan ze hadden gezegd. Dat zeiden ze elke keer en inmiddels wisten wij als ouders, beter hoe lang zij over de MRI deden, dan zij zelf. Afhankelijk van het inzicht in eigen handelen, duurde het soms een half uur, soms een uur langer dan beloofd. In het begin kon ik me dan enorm opvreten, want er zou toch niks gebeurt zijn? Nu werd ik inmiddels pas onrustig als er meer dan anderhalf uur was verstreken en dat gebeurde bij een MRI eigenlijk nooit. Die laatste MRI was dus eindelijk een keer niet zenuwslopend, al was dat de rest van de dag wel. Er hing iets boven ons hoofd en dat voelde heel onheilspellend.
Uit dat gesprek op dat bankje bij de zij ingang van het UMCG, hadden we de conclusie getrokken dat kanker in de botten wel de meest pijnlijke was. Meteen vroeg ik mij af of dat bij Mirthe aan de hand kon zijn en eigenlijk hoopte ik dat als dat zo was, dat het dan wel op de MRI te zien zou zijn. Want stel je nou voor dat het niet te zien was, omdat het bijvoorbeeld in arm of been zat, dan zouden ze dat niet zien... Een zorg die ongegrond bleek te zijn, want de kanker had zich keurig in de ruggenwervels gevestigd, keurig te zien op de beelden van de MRI.
Dat was nog maar 2 jaar geleden. De tijd doet me inzien hoe erg het voor Mirthe moet zijn geweest. Maar ook hoe het mij heeft verandert. Hoe het mij heeft getekend en dat ik zoiets nooit meer wil mee maken. Maar diezelfde tijd heeft me ook geleerd dat het er niet om gaat wat ik wil, maar wat ik ermee doe, met wat me gegeven wordt.
En dus leef ik niet in het verleden, want nu is het moment om de keuzes te maken, die mij voor morgen vormen. Nu leef ik met het verleden en dat is iets heel anders, dan leven in het verleden. Al mis ik wat er was in dat verleden, de knuffels, de babbels, de schaterlach... Ook al was daar 2 jaar geleden weinig van over. Bij vlagen, wanneer de pijn even kon worden vergeten door een juiste toestroom van morfine, kwam er een kleine glimp van de overgave aan het leven dat geleefd moest worden, nu het nog kon. Dat deed ze goed. Dat deed ze fantastisch. Ze was een ware levenskunstenares. En elke keer dat ik terug ga naar die laatste dagen, of welk moment dan ook waar zij bij betrokken was, herinner ik mij hoeveel zij te geven had. De tijd laat me ook hierin weer weten, dat het niet anders kon dan dat ze wist dat het maar even was dat ze alles kon geven wat ze had.